مسئول محترم سایت ایران گلوبال

دلیل نگارش این چند خط مطلبی است تحت عنوان"نگهبان زندان سنندج به پرونده پناهندگان سیاسی در اداره مهاجرت کانادا دسترسی دارد" در لینک زیر در ایران گلوبال 13 بهمن 1393:

http://www.iranglobal.info/node/42567

اولین سوال من  به جنبه حقوقی و اخلاقی چنین مطالبی مربوط میشود که در آن کسانی از قربانیان سرکوب نظام

جمهوری اسلامی با نام و آدرس  مشخص به عنوان عوامل اطلاعاتی معرفی شده وسپس لیستی مطول از اتهاماتی که به همدستی آنان در شکنجه و اعدام دستگیر شدگانی دلالت دارد، ارائه میشود در مرحله بعد هم ارتکاب جرایم مطروحه توسط متهم قطعی و بی برو بر گرد اعلام میشود. ازیک منظر بی طرفانه، این همان روشی است که در مورد نویسندگان این اتهامات در گذشته در زندانهای جمهوری اسلامی ایران به اجرا در آمده واکنون، این بار بعضی از آنان ، به نوبه خود همان روش را در مورد قربانیان دیگری از این نظام به اجرا گذاشته اند، تنها چیزی که آنان فعلن کم دارند باز داشتگاه وزندان است، که البته وعده این عقوبت هم را بر علیه  متهمین خود، از طریق پی گیری احتمالی  شکایات خود درسیستم قضایی موجود در کشورهای محل زندگی خویش در غرب، به خوانندگان نوشته خویش هم بشارت میدهند.

دومین جنبه این معضعل،  عدم امکان یا عدم تمایل متهم، به پاسخگویی به این اتهامات به دلایلی است که ممکن است هیچ ربطی به ارتکاب احتمالی چنین اعمالی در گذشته از سوی وی نداشته باشد. مثلن این امر کاملن محتمل است که متهم از چنین افشاگریها واتهاماتی در مورد خود بی خبر بماند، ویا حتی در صورت خبر دارشدن، به دلیل شوک روحی وارده از لیست طویل اتهامات مطروحه قادر به پاسخگویی نباشد ویا اصولن هر پاسخی را در فضای بر انگیخته موجود بیهوده و مضر بداند ، و همین عدم پاسخ به نوبه خود دلیلی بر صحت وقوع جرایمی توسط متهم  تلقی شود.

سومین جنبه، اطلاعاتی است که مدعی در مورد متهم ارائه میکند. بطور مثال در همین مطلبی مورد ذکر در بالا، هیچ سابقه ای از متهم و و همسر اعدام شده وی در دست نیست و خواننده به این سمت هدایت شده که لاجرم تصور کند متهم خود یک مامور رسمی دستگاه اطلاعاتی و یا پاسدار بوده است، و...

چهارمین جنبه، حقایقی در مورد متهم است که نمیتواند برمدعی معلوم باشد و مدعی هم به دلایلی کاملن قانونی، اخلاقی، وهم امنیتی حاضر به فاش کردن آنها در پاسخ به مدعی جز در یک دادگاه عادله و صالحه نباشد. ممکن است شاهدین زنده ای هم  باشند که گفتارشان نه در جهت تقویت اتهامات مطروحه، بلکه در جهت عکس صحت آنها عمل کند، ولی شهادت آنان... نتواند الزامن در صفحه یک روزنامه، بلکه در محضر یک دادگاه قابل ارائه و طرح باشد.

میتوان در این مورد باز هم گفت ، ولی در خانه اگر کس است یک حرف بس است. من فکر میکنم که این وظیفه اخلاقی و قانونی اکید مسئولین ایران گلوبال است که با موارد مورد بحث با دقت وسواس بیشتری برخورد کرده و از چاپ وانتشار اطلاعاتی که وثوق آنها میتواند مورد تردید و جدل باشد اجتناب کنند.

موفق باشید