درگیری های درونی جریان “اصول گرایان” حکومت اسلامی که اینک تمامی مواضع و مناصب حاکمیت را در دست خود دارد، از جمله می باید در چالش های بین قوه مجریه از یکسو و دو قوه مقننه و قضاییه از دیگر سو ردگیری شود، و از بررسی آن، این نتیجه را گرفت که از ستیزهای سترونی از ایندست، چیزی عاید جنبش دمکراتیک ایران نمی شود.

دولت در جمهوری اسلامی، اکنون به تمامی در دست باند تمامیت خواه احمدی نژاد قرار دارد. او از موضع تعرضی و انحصار گرایی خالص، می خواهد و می تواند مهر خود را در و بر همه زمینه های کشورداری بکوبد، و دو رکن ساختاری دیگر را یا دنباله رو خود کند و یا که به گونه بس تحقیر آمیز آنها را دور بزند. رئیس این باند، برتری جویی نهاد خود بر دو نهاد دیگر را اینگونه تبیین کرده است که: “چون رئیس جمهور منتخب مردم است، پس در راس امور قرار دارد!” دولت کودتایی انتخاباتی، به پشتوانه قدرت مالی و تشکیلات اجرایی وسیع و مهمتر از همه بر بستر خفقان سیاسی و سرکوب روزنەهای انتقاد و اعتراض در جامعه که با شراکت همه جریان “اصول گرا” اعمال شده است، در مسیر بهم زدن توازن قوا به سود خود و علیه دو نهاد دیگر پیش می رود. این پیشروی ها، البته با سمتگیری حکومت ولایت فقیه مبنی بر تمرکز قدرت در ساختار سیاسی کشور همخوانی دارد، و در واقع بگونه ولو غیرمستقیم، حاصل چنین سمتگیری است. جسارت ورزی احمدی نژاد اما، با زبونی لاریجانی ها در راس دو رکن دیگر حکومتی معنی بیشتری پیدا می کند!

در راس دو نهاد حکومتی دیگر، برادران لاریجانی نشستەاند که شایستگی شان را در اطاعت محض و گوش بفرمانی مطلق آنها از منویات ولی فقیه می باید نشانه گرفت. رئیس مجلس، علی لاریجانی است که با عملکرد خود نشان داده که زبون ترین رئیس مجلس اسلامی در طول سی سال حیات آن است. او در تحقیر شاٌن مجلس و به حراج گذاشتن آن، حایز رتبه اول است، حتی بیشتر از حداد عادل که عزیز کرده خود “آقا” بود! کارنامه او مالامال از عقب نشینی های مفتضحانه پی در پی در برابر شلتاق های دولتیان است. و رئیس قوه قضایە، دیگر برادر لاریجانی هاست که نه فقط پنجمین رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی، که بی شخصیت ترین آنهاست. او مترسکی است که تمام معاونان و اعضای ارشد دستگاه تحت اداره او نه فرمانبر وی، که راه انداز او هستند. کسانی که احکام عمل را یا مستقیماً از اتاق فرمان بیت رهبری می گیرند، و یا از ارگان های اجرایی تجسس و سرکوب قوه مجریه. از برادر بزرگتر لاریجانی ها نیز یاد باید کرد که ریاست نهاد حقوق بشر در جمهوری اسلامی را دارد! یعنی همان داستان سپردن گوشت به دست گربه! کسی که ظاهراً از اجراییات دست کشیده است تا پشتوانە ای باشد درعرصه نظری و نظریه دهی برای همه سیاهکاری های حکومت جمهوری اسلامی، و نیز اثبات “حقانیت و مشروعیت” آن در جنایاتی که مرتکب می شود. او مرتجع ترین فیزیک دانی است که جامعه ما تاکنون به خود دیده است!

آیا در منصب نشینی دو برادر لاریجانی ها در جمهوری اسلامی می توان رمز گشایی کرد و به استنباط معینی از موقعیت کنونی جمهوری اسلامی دست یافت؟ پاسخ، آری است اگر که مشابهت عملکرد هر دو آنها را در نظر بگیریم! کرنش در برابر ولایت فقیه تا حد مجیز گویی تهوع آور او، عقب نشینی های مکرر در برابر گستاخی های غیر قانونی و قانون شکنی های گستاخانه احمدی نژادها و حتی زیردستان خودشان، کینه توزی بی پایان نسبت به اصلاح طلبان دینی، و اعمال قساوت یا دفاع از بی رحمی ها در قبال منتقدان حکومت، و بلاخره مالە کشی و توجیه هرگونە عملکرد حکومت حتی اگر با هیچ معیار دینی نتوان بر آنها اغماض داشت، می باشد. اینها بمعنی آنست که جمهوری اسلامی امروز در تیپ لاریجانی ها نفس می کشد، و دیر وقتی است که عناصر حیاتمند خود را دیگر از دست نهاده است! عناصری که حد معینی از استقلال نظر، رای و عمل را در چارچوب جمهوری اسلامی داشتند، و اگر چه خود با حکومت اسلامی حیات می یافتند، اما به سهم خود نیز در نفس آن گرما و نیرو می دمیدند. حکومت اینها را بیرون ریخته است و لاریجانی ها را بر کشیده است؛ کسانی که چه در لباس و چه در عبا، بوروکراسی فقهی چاکر صفت و روحانیت حکومتی مطیع را نمایندگی می کنند. آنها از اینرو در این مناصب نشانده شده اند که سر سپرده محض در کار توجیه زور و تزویرند!