بنیاد گرایی اسلامی چه در شکل حکومت شیعه که طی 37 سال گذشته در ایران تاسیس شد و به مرور دامنه ی خود را به مناطق گوناگون در خاور میانه کشاند و چه در شکل سلفی و سنی اش که به مرور ، به صورت الترناتیو شیعه گرایی سیاسی در می اید، معلول عدم وجود دموکراسی و توسعه یافتگی سیاسی و اقتصادی در منطقه است.تا زمانی که غرب به جای حمایت از دموکراسی های واقعی و سکولار، از دولت های تمامیت خواه و سرکوبگر پشتیبانی کند، جنبش های خشونت طلب و تروریستی- اسلامی، رشد خواهد یافت. شوربختانه ، غربی ها، راه حل مبارزه با این جنبش ها را حمله نظامی و همزمان زد و بند با دولت های غیر دموکرات منطقه تشخیص داده اند. در حالی که خشونت طلبی اسلامی یا تروریزم، دارای ریشه های اعتقادی و فرهنگی است و به همین دلیل از پشتوانه قدرتمند اجتماعی در جامعه های اسلامی اعم از شیعی و به ویژه سلفی برخوردار است. جنبش های اجتماعی که چهره ی تروریزم بی رحم به خود می گیرد، از راه نظامی گری صرف، مهار شدنی نیست. باید امکان اگاهی بخشی به تودههای نا اگاه و افشاگری علیه ماهیت چنین جنبش های خشن مذهبی فراهم گردد تا مردم از تروریست ها فاصله بگیرند. در ایران، اگر چه هزینه سنگینی پرداخت شد اما عملا برای مردم چنین شرایطی به وجود امد و اکثریت بزرگ از مردم ایران از تروریزم مذهبی و حکومتی ، متنفر شدند. اما در کشور های دیگر منطقه با اکثریت سنی، هنوز چنین ترقی و اگاهی بخشی به وجود نیامده است. 
پیشنهاد من به سران غرب و نخبگان و روشنفکران این است که ضمن پشتیبانی همه جانبه از دموکراسی های سکولار منطقه ای، همزمان به تحلیل همه جانبه رشد داعشی گری در منطقه بپردازند و به جای لشگر کشی های نظامی در سوریه و عراق،از ابزار دیپلماسی و فرهنگی نیز استفاده جدی نمایند.تحریک غرب به دخالت نظامی در منطقه و به ویژه جنگ بی حاصل در سوریه، ناشی از رقابت های فرقه گرایانه یا منفعت طلبی های توسعه طلبانه است که جمهوری اسلامی ، روسیه و عربستان از عوامل اصلی ان هستند ،اما مردم بیگناه سوریه، عراق و یا فرانسه باید هزینه ی ان را بدهند.مبارزه با تروریزم در لشگر کشی های نظامی به سرزمین های اشغالی خلاصه نمی شود.باید راه حل همه جانبه و اصولی برای ان یافت.