بر لوح آئينه ى تقدير من

غُبار حسرتى است

كه در كمين اُلفت چشمان تو

عمرم همه

چون قمرى بر سر سرو

با خنده گريست .

مغانه وار

در دشت انتظار

به شوق مىِ چشمان تو سوختم

كه فرشته اى

آتش خورشيد را،

در نگاه تو به يادگار گذاشته بود .

در آرزوى چيدن برگ سبزى

از گلزار دشت سينه ات

جويبار لحظه هاى من،  همه رفتند

كه معمار جلوه زار باغ عشق

برگ و بار ترا

چون سروى استوار گذاشته بود .

به درياى وجودت مرا راه نبود

كه تقدير پُر شرير بى عيار

بين تو و صحارى من

ساحلِ ديوار گذاشته بود .

اگر چه مرا ديريست،

نهال جان سوخت به ديدنت در حسرت

تو، ولى پادشه بهاران

برگرد، شاد و خندان

به طاق سبز نُصرت .

فرخ ازبرى - آلمان

٢٣ مى  ٢٠١٦