تلفن‌های هوشمند شما را قادر می‌سازند تا روزنامه‌های سراسر دنیا را در عرض چند ثانیه روی صفحه نمایش خود داشته باشید. بیش از میلیارد‌ها توئیت، پست فیسبوک و نوشته‌های وبلاگی در هر روز منتشر می‌شود. هرکسی که دسترسی به اینترنت داشته باشد می‌تواند یک منتشر کننده باشد.

هر چند، گزارش ناظران نشان می‌دهد که اوضاع کمی خطرناک‌تر شده است و این موضوع درست است. همانطور که گزارش ما نشان می‌دهد، محدودیت‌های آزادی بیان در سراسر دنیا در حال بیشتر شدن است. بدون جدال ایده‌ها، جهان ترسو و نادان خواهد بود.

آزادی بیان از سه طریق تحت حمله قرار گرفته است. نخست، ممانعت از سوی دولت در حال افزایش است. بسیاری از کشورها کنترل‌های جنگ سرد خود را از سر گرفته  یا اعمال کنترلی جدیدی را معرفی کرده‌اند. پس از فروپاشی شوری سابق، روسیه از مناظره‌های آزاد برای همه به شدت استقبال کرد. تحت رهبری ولادیمیر پوتین اما محدودیت‌ها دوباره بوجود آمد. روزنامه‌نگارانی که سوالات ناشیانه انجام می‌دادند دیگر به کمپ‌های نیروی‌کار فرستاده نمی‌شدند اما بسیاری از آنها به قتل رسیدند.

شی جین‌پینگ، رهبر چین پس از نشستن بر مسند قدرت در سال ۲۰۱۲، دستور سانسور رسانه‌های اجتماعی را داد و صدها نفر از مخالفان و آزادی‌خواهان را در دانشگاه‌ها دستگیر کرد و مارکسیسم‌های افراطی را جایگزین آنها کرد. در خاور میانه سرنگونی حاکمان مستبد حین بهار عربی باعث شده تا کم کم آزادی بیان بین مردم رواج پیدا کند.

کلمات، چماق‌ها و سنگ‌ها

دوم،افزایش نگران‌کننده تعداد بازیگران غیردولتی باعث تشدید سانسور از طریق ترور شده است. گزارشگران در مکزیک که در خصوص جرم و فساد تحقیق می‌کردند بعضا به قتل رسیدند و گاهی اوقات نیز قبل از مرگ شکنجه شدند. قصابان داعشی کسانی را که فکر می‌کنند به دین آنها توهین کرده‌اند سلاخی می‌کنند. این افراطی‌ها از این طریق نه تنها به مسلمانان آسیب می‌زنند بلکه داشتن یک بحث صادقانه در مورد سازمان‌دهی جوامع خود را برای آنها بسیار دشوار می‌کند.

سوم، این ایده در حال گسترش است که افراد و گروه‌هایی که دارای حقوقی هستند نباید رنجانده شوند.اول از همه ادب یک فضیلت است اما اگر من حقی دارم که نباید رنجانده شوم، بدان معناست که یک نفر باید مراقب حرفی که تو به من یا به دین و اعتقادات یا باور سیاسی من می‌زنی باشد. از آنجا که توهین یک مفهوم سابجکتیو است، قدرت مراقبت از آن وسیع و خودسرانه است.

حقیقت ناخوشایند

تحمل ناپذیری میان آزادی‌خواهان غربی به طور کل عواقب ناخواسته زیادی دارد. حتی افراد مستبد نیز می‌داند قفل زدن به دهان‌های مخالفانی که دست به دامن خشونت نشده‌اند، با بدنامی همراه است.تقریبا در تمامی کشورهای دنیا قوانینی وجود دارد که از آزادی بیان حمایت کند. با وجود این، حکومت‌ها همواره به دنبال  بهانه‌های محترمانه برای پایمال کردن آن هستند که امنیت ملی یکی از آنهاست.

روسیه اخیر به بهانه افراطگرایی، وادیم تیومنتسف، وبلاگ‌نویسی را که از سیاست روسیه در قبال اوکراین انتقاد کرده بود، به ۵ سال حبس محکوم کرد. سخنان تنفرآمیز راه دیگری برای نقض قوانین آزادی بیان است. چین، کمپین استقلال تبت را به دلیل رواج نفرت قومی قبیله‌ای منحل کرد.

در تمام مراحل زندگی، بحث آزاد ایده‌های بد را از ایده‌های خوب تفکیک می‌کند. دانش نمی‌‌تواند توسعه پیدا کند مگر آنکه به یقین قدیمی شک کند. تابوها دشمنان فهم هستند. وقتی دولت چین به اقتصاددانان دستور داد تا پیش‌بینی‌های خوشبینانه داشته باشند، در واقع باعث شد تا به سیاستگذاران خود اطلاعات غلط داده شود. وقتی آمریکا فقط دانشمندان و استادان جناح چپ را استخدام می‌کرد، تحقیقات آنها از جدیت کمتری برخوردار شد.

دین باید برای مباحثه آزاد باشد. قوانین علیه سخنرانی تنفرآمیز نیز یک موضوع غیرعملی است که به طور گسترده از آن سوءاستفاده می‌شود.ممنوع کردن کلمات یا استدلالاتی که یک گروه آنرا توهین می‌دانند نه تنها منجر به یک نظم اجتماعی نخواهد شد بلکه به همه این انگیزه را می‌دهد تا توهین کنند.

ترویج خشونت باید ممنوع شود.با این حال باید در تعریف ترویج خشونت به شدت دقت کرد. در کشورهای ناآرام مانند روآندا و بروندی، کلماتی که موجب تحریک خشونت شود با کلماتی که در کشورهای باثبات ایجاد خشونت کند متفاوت است. اما اصل کلی یک چیز است. پلیسباید با تهدیدهای جدی مقابله کند و هر اعتصاب کننده‌ای دارای لپتاپ یا گوشی‌های هوشمند را دستگیر نکند.

فیسبوک، توئیتر و دیگر غولهای دیجیتال، به عنوان سازمانهای خصوصی،در خصوص آنچه روی سایت خود اجازه انتشار می‌دهند مختار هستند. با همین منطق، دانشگاه‌های خصوصی نیز آزاد هستند تا اجازه آزادی بیان را به دانشجویان خود بدهند یا ندهند.اگر شما قوانین دانشگاه‌های مسیحیت را در خصوص فحش، ناسزا و اعلام به عدم وجود خدا قبول ندارید، می‌توانید دانشگاه دیگری را انتخاب کنید. با این حال، هر دانشگاه عمومی و هر دانشگاهی که در تلاش برای رشد ذهنی دانش‌آموزان خود است باید آنها در معرض ایده‌های چالش‌برانگیز قرار دهد.

برای گسترش آزادی بیان به این قوانین احترام بگذارید: هیچ وقت تلاش نکنید کسی را با شما مخالف است به سکوت وادار کنید و سعی کنید یک بحث را بدون توسل به زور پیروز شوید.