در سايبان اين غروب

دندان شيرى شب درآمده ست

و ما در ابتداى كوچه ى وحشت

بى چراغ و بى صدا

گرد طناب دار مى چرخيم .

شب است

كبودى صورت ما را

از سيلى امواج حادثه

و دست هاى غريق را

كسى نمى بيند .

چشم هاى كودكان از روزنه 

بحر حيرت و 

فرياد خاموشى مادران

از ناباوريست .

چقدر پيراهن بلند شب

اندازه ى قامت ماست .

در صف انتظاريم

ساكت و مشتاق

كه بر چوبه ى دار

شمعى برافروزيم

مادران بر آستانه ى در آه مى كشند

و كركسانِ شاد

بر آسمان تيره، هاشور مى زنند .

فرخ ازبرى - آلمان

٢٨ مى ٢٠١٦