همانگونه که انتظار می رفت همزمان با زد و بندهای ولاییان با «سرمایه گذاران خارجی»، و کمابیش همزمان با «تایید نهایی» پیمان نامه های تازه ی نفتی-استعماری و اعلام «صلاحیت هشت شرکت ایرانی» به عنوان «شرکای احتمالی شرکت های خارجی» (از شرکت های وابسته به ارگان های سپاهی- روحانی چون قرارگاه خاتم الانبیا و ستاد اجرایی فرمان امام گرفته تا یکان های خصوصی-نیمه دولتی-دولتی ای چون دانا و ایدرو و پتروپارس)، موج سرکوب، بازداشت  و کشتار کارگران، آموزگاران، جوانان، زنان، روزنامه نگاران و دیگر کنشگران اجتماعی دامنه ی دیووشانه تری به خود گرفته است. 

به شلاق بستن کارگران و جوانان، شکنجه ی خشن و ددمنشانه زندانیان سیاسی و خانواده های آنان در سیاهچال ها، اعدام های گسترده، امنیتی کردن روزافزون فضای سیاسی، رویکردهای نظامی در کردستان، تنش آفرینی های بیشتر در منطقه، و نیز یورش های گستاخانه تر به حقوق ابتدایی کارگران و مزدبگیران با برداشتن هرگونه پشتیبانی قانونی از آنان از راه های گوناگونی چون تصویب طرح های ضدکارگری، گسترش مناطق آزاد و ویژه اقتصادی، و حذف حمایت از بنگاه های کوچک اقتصادی، رویکردهایی هستند حساب شده از سوی «خلفای نفت ایران» در هماهنگی کامل با «مستکبرین جهانی» برای حراج بیشتر دارایی های ملی. یورش گسترده تر به اصل چهل و چهار قانون اساسی که همراه است با سرکوب خشن تر کنشگران اجتماعی، خاصه بخش های نفتی-گازی-معدنی را نشانه گرفته و واگذاری مالکیت و کنترل این دارایی های ملی به «سرمایه گذاران خارجی و داخلی» برای «چند دهه ی آینده» را برنامه ریخته است.

 

 

همسانی رویکردهای بنیادگرایان ریزه خوار ایران و عربستان و ترکیه برای تثبیت موقعیت اقتصادی خود و «سرمایه گذاران خارجی» در برجسته ترین کانون انرژی جهان از راه سرکوب بیشتر در درون و تنش آفرینی فزونتر در برون، آن هم با ترفندهای گوناگون زراندوزان داخلی و پشتیبانی های جوراجور مال انبانان خارجی، شگفت انگیز است. نگریستنی اینکه، همتایان و همراهان بنیادگرایان در کشورهای پیشرفته ی صنعتی در کوران بحران ژرف و درازگاه اقتصادی که از پایان آن هیچ گونه نشانی نیست نیز، به بهانه ی «مبارزه با تروریسم» خودساخته – نامزد جمهوری خواهان در انتخابات کنونی امریکا اعتراف نمود که دولت آن کشور در پیدایی گروه هایی چون «داعش» نقش داشته است -، از یک سو کنترل های امنیتی-پلیسی-نظامی علیه شهروندان و نهادهای مردمی را ابعادی فاجعه آمیز می دهند، و از دیگرسو شرایط را برای آسان تر نمودن «سرمایه گذاری های خارجی متقابل» به بهای یورش بیشتر به دستاوردهای جنبش کارگران و مزدبگبران بیش از پیش فراهم می سازند.

رویکردهای گستاخانه تر و ددمنشانه تر زراندوزان جهانی-منطقه ای بیانگر فروکاستن روزافزون پایگاه اجتماعی «یک درصدی ها» است و نه توانایی آنان، آن هم همزمان با بالاگرفتن نفوذ اجتماعی «نود و نه درصدی ها» در چارسوی سپهر. در کوران  بحران ژرف اقتصادی که با بحران آغاز سده ی بیست میلادی همسانی هایی دارد، سخن بر سر آن است که آیا این بار «پایینی ها» با بهره گیری از آزمون های سده های پیشین و استفاده از همه ی امکان های نوین پیکار اجتماعی می توانند «بالایی ها» که جهان را به پرتگاه های خون بار سده ی بیست میلادی نزدیک می کنند، همزمان و در چهار گوشه گیتی به چالشی سترگ و تاریخی بکشند، و یا  بیدادگران و بهره کشان اند برنده ی این نبرد تاریخی؟

 

برای «گذار کم هزینه» از «خلافت خون و خرافه و نفت»

 

در آن چه به پیکار مردم مان در این نبرد جهانی باز می گردد، ما در بیانیه ها و پیام های پیشین پیشنهادهای روشنی در دسترس رزمندگان درون مرز نهاده ایم. در این برش زمانی برای «گذر کم هزینه» از «نظام»، راهکارهای زیرین را پیش می نهیم که آرزومندیم در عمل بهبود و تکمیل شوند، و به تدریج و حساب شده به کار آیند:

 

یکم: در هر یکان اقتصادی-آموزشی تشکیل دست کم یک کمیته ی مخفی اعتصاب و کوشش برای بهره گیری از «همه ی ابتکارات نوین جنبش در سراسر کشور» برای سازماندهی اعتراض ها و اعتصاب ها

 

دوم: در همه ی یکان های بزرگ اقتصادی که بر پایه ی اصل چهل و چهار قانون اساسی می بایست ملی-مردمی اداره شوند، تدارک حساب شده  و گام به گام شوراهای کارگران و مزدبگیران برای کنترل امور و جابجایی مالکیت ها، با بهره گیری از «واپسین آزمون های کامیاب» در شماری از کارخانه ها

 

سوم: در همه ی یکان های اقتصادی که پس از «خودی سازی ها»، به تعطیلی و اخراج کارگران یا فشار روزافزون به مزدبگیران روی آورده اند، تدارک حساب شده و گام به گام شوراهای کارگران و مزدبگیران برای کنترل امور و جابجایی مالکیت ها

 

چهارم: در همه ی یکان های اقتصادی که توسط «سرمایه گذاران خارجی» و دستیاران داخلی منافع کارگران و مزدبگیران و دارایی های ملی به یغما رفته است، سازماندهی اعتراض ها و اعتصاب ها و تدارک حساب شده و گام به گام شوراهای کارگران و مزدبگیران برای کنترل امور و جابجایی مالکیت ها، هم چون شماری از کشورهای امریکای لاتین

 

پنجم: کوشش برای سازماندهی سراسری این رویکردها از راه همکاری همه سویه ی «کنشگران یکان های اقتصادی»، و نیز «نهادهای کارگری» ای که به راستی به آرمان های «پایینی ها» باورمندند، در پندار و گفتار و «کردار» به اصل چهل و چهار قانون اساسی که برآیند صد سال نبرد خون بار مردم ماست پایبندند، و اصول بنیادین اعلامیه جهانی حقوق بشر را به رسمیت می شناسند

 

ششم: زمینه سازی برای فرارویاندن این سازمان سراسری «کنشگران یکان های اقتصادی و نهادهای کارگری-مردمی»، به یک «آلترناتیو سیاسی» برای در دست گرفتن و اداره ی امور سیاسی-اجتماعی-اقتصادی و گذر از «خلافت خون و خرافه و نفت»، آن هم با هزینه ی کم و بی دخالت بیگانگان و دست پروردگان آنان

 

هفتم: کوشش برای جذب بسیجیان، پاسداران، ارتشیان و دیوانیان مردمی که خود از مزدبگیران اند، با بهره گیری از تجربیات خیزش هشتاد و هشت، و نیز «واپسین آزمون های کامیاب» در شماری از یکان های اقتصادی   

 

 

همزمان با بالا گرفتن موج سرکوب و کشتار رزمندگان، بخشی از بیانیه تحلیلی هنرمندان و نویسندگان در پسافرجام را بازمی خواینم، خاصه رو به آن دسته از رزمندگان «راستین» ملی-دمکراتی که هنور در پنداربافی ها شناورند و به «امید» های بیهوده دل بسته اند:

«بنا بر داده های تاریخی و رویدادهای چند دهه ی گذشته، از آن میان رویکردهای "دوران اصلاحات" و "گفتگوی تمدن ها"، می توان در پسافرجام انتظار داشت که تاخت و تازهای ولاییان برای "خودی سازی" و کنترل انحصاری تر "نان و آب دارترین" بخش های اقتصادی و کانون های مالی و بازارهای فروش و پهنه های سرمایه گذاری بیشتر شود، سرکوب های آشکار و ناآشکار بیش از پیش بالا گیرد، خطر داخلی "گرگ های محلی" و نیز دخالت خارجی "سرمایه گذاران بین المللی" در صورت برآمد خیزش مردمی –  چون پاره ای از کشورهای اروپایی و آسیایی و افریقایی - افزایش یابد، خلافت گرایان داخلی با یاری انحصارهای فراملی و واپسگرایان منطقه ای پایه های خلافت خودکامه ی خود را استوارتر کنند، و با فشار روزافزون به رزمندگان جنبش کارگری-توده ای (و نه خودفروختگان و همراهان آگاه و ناآگاه انحصارهای درون و برون مرزی)، بکوشند از پیمان نامه های استعماری و "سهم" خود و اربابانشان در "بزرگ ترين بازار  نوظهور از زمان فروپاشی شوروی" با چنگ و دندان و با هر بهایی پاسداری کنند. به دیگر سخن، شرایط نبرد با این "نظام" قرون وسطایی برای رزمندگان "راستین" جنبش ملی-دمکراتیک کشورمان دشوارتر گردد.»

 

با درودهای بی کران به کارگران و پیکارگران درون مرز که 

علیرغم شرایط بسیار سخت امنیتی-نظامی 

علیرغم سرکوب ها و کشتارهای پی در پی 

علیرغم جو وحشت و مرگ 

بی گسست حماسه می آفرینند

 

کمپین هنرمندان و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر

پیام سی و هفتم به یاران و رزمندگان درون مرز، مرداد ماه نود و پنج