در واقع این نقل قول از چرچیل اشاره مستقیمی به بسیاری از واقعیت های اجتماعی زندگی مردم ، حکومت های استبدادی و سیاست ها در کشورهای مختلف جهان دارد. اما آنچه که به ایران کنونی تحت حاکمیت جمهوری اسلامی بر می گردد این است که از زمان تاسیس جمهوری اسلامی در ایران مسئله ای بنام انتخابات تنها یک جنبه نمایشی و عوام فریبانه دارد. ریاست جمهور در سیستم پیچیده و مافیاي تحت کنترل امنیتی ها و اطلاعاتی های پشت پرده و ولایت فقیه عین یک عروسک خیمه شب بازی برای پیشبرد سیاست های کلان جمهوری اسلامی است. نمونه مستندش هم ادعای محمد خاتمی است که بعد از 8 سال از پایان ریاست جمهوری خود به صراحت گفت که بنده چیزی در اندازه یک تدارکاتچی بیش نبودم! چرا حکومت جمهوری اسلامی نیاز به رئیس جمهور دارد؟ در طول حدود چهار دهه از عمر جمهوری اسلامی و با استناد به عملکرد و جنایت های انجام داده ( بیش از 120 هزار اعدامی و تیرباران و خاوران های زیاد در جای جای ایران)، قوانین بر علیه زنان و زن ستیزی اسلامی، و سرکوبگری ها و بی توجهی های آشکار به ابتداي ترین حقوق انسانی و بشری مردم توانسته است که تا به هم اکنون سرپا بماند و حکومت کند. همه ما میدانیم که هرگز جمهوری اسلامی متکی به آرای مردم ایران نبوده است و آرای انتخاباتی که اصلاح طلب اسلامی و یا اصول گرای اسلامی انتخاب شود نیز نمیتواند کمترین تاثیری بر سیاست های سرکوبگرانه و فاشیستی اسلامی نهادینه حاکمیت داشته باشد. این مسئله عین واقعیت است. مافیای پشت پرده سیاست های جمهوری اسلامی برای پیشبرد اهداف از پیش تعیین شده و یا برنامه های آینده اش نیاز قانونی و مبرمی به وجود نهاد صوری ریاست جمهوری دارد. نهادی که میتواند تا اندازه اي ارتباط جمهوری اسلامی با عوام و ایرانیان غیر خودی حکومتی و معترضین را حفظ کند. از طرف پشت پرده نشیننان، ریاست جمهوری و وزیران کابینه اش اجازه دارند که به اکثریت ستمدیده و کارگران روزمزد وعده روزهای بهتر برای آینده را بدهند. مخصوصا در زمان قبل از انتخابات اجازه دارند که بعضی از خط قرمز های حکومت را نیز رد کنند. اما عملا بعد از پایان انتخابات چه اتفاقی خواهد افتاد؟ تمام وعده های داده شده پس از یک ساعت از انتخابات نادیده گرفته میشوند. چرا که دیگر مردم ایران هیچگونه دسترسی به مسئولین جمهوری اسلامی نخواهند داشت که بخواهند به خواست های قبل از انتخابات شان رسیدگی شود. و به همین سادگی همه چیز پایان یافته قلمداد میگردد… و تا چهار سال دیگر که دوباره جمهوری اسلامی سناریوی دیگری برای انتخابات بعدی بنویسد… توضیح بیشتر در این ارتباط اینکه بعد از پایان انتخابات همه مسائل به روز اول ماه های قبل از انتخابات بر می گردد. به روز اول و زمانی که همه چیز در ایران به غیر از اطاعت کردن بی چون چرا از قوانین تحمیلی اسلامی ممنوع شده است. منظورم از همان اوایل دهه خونین شصت است. از پایان انتخاب ریاست جمهوری به بعد هرگونه تجمع مردمی و کارگران غیر قانونیست. از نظر سیاستمداران رژیم هرگونه اعتراضی به سیاست های جمهوری اسلامی برابر با دستگیری و تشکیل پرونده سیاسی و امنیتی و ضد انقلاب و برانداز محسوب میشود… بعد از انتخابات مجموعه جمهوری اسلامی که یک حوزه اش هم نهاد ریاست جمهوریست در قالب یک سیاست واحد به کارهایشان ادامه میدهند. از این تاریخ به بعد همان کسانی که تا زمان قبل از انتخابات مبلغ و مشوق مردم برای حضور در انتخابات بوده اند و اگر بخواهند از همان خطوط قرمز هاي که تا قبل انتخابات آزاد بوده است بگذرند، نهاد دیگری از حکومت بنام اطلاعات و امنیتی های پشت پرده که همه کاره و گردانندگان این مجموعه نظام اسلامی هستند وارد میدان میشوند و آنن شخص معترض را دستگیر میکنند… و زندان و شکنجه و محکومیت و محرومیت های اجتماعی… و از آنطرف نیز عکس العمل نهاد ریاست جمهوری در سکوتی معنا دار است که میفرمایند که قوه قضائیه مستقل از دولت عمل ما میکند! حکومت ما معنای کامل یک حکومت دمکراسی اسلامی است؟؟؟تعدادی از این افراد را میشناسم که در انتخابات دوره اول حسن روحانی با خود من بعنوان مدافع انتخابات و در همین فیسبوک بحث کردند و متاسفانه الان هم به عنوان زندانی سیاسی در زندان هستند. به موضوع بحثمان که برسیم اینکه برای همین است که بنده معتقدم که انتخابات در ایران بر اساس قوانین دمکراتیک – مردمی نیست و در اندازه یک دروغگوي و سیاه نماي پلتیک برای نشان دادن ظاهری از حکومتی اسلامی که در آن همه چیز توسط مردم انتخاب میشود، است. و یک مورد دیگر از اینکه انتخابات در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی غیر قانونی (غیر دمکراتیک) است اینکه اصولا چنین انتخاباتی تنها در حکومت های سکوبگر مورد تائید است و نه در کشورهای دمکراتیک دنیا. در ایران فعالیت احزاب سیاسی مخالف با سیاست های جمهوری اسلامی ممنوع است. بهائی ها که یک جمعیت چند میلیونی ایران را تشکیل میدهند حق هیچگونه ابراز نظری را ندارند و بسیاری از آنها نیز بدلیل محرومیت های فراوان اجتماعی و قانونی اسلامی بناچار از ایران خارج شده اند و در کشورهای غربی و غیر ایرانی پناهنده شدند. بر طبق قوانین اساسی زنان در انتخابات کاندید ریاست جمهوری شوند. شخصیت های مستقل مخالف جمهوری اسلامی حق شرکت در انتخابات را ندارند. بنابر این اصلن اسم این چیزی که جمهوری اسلامی هر چهار سال یک مرتبه براه می اندازد را نمیتوان انتخابات مردمی گذاشت، بلکه انتخابات از میان خودی ها و موافقین با ولایت فقیه و قبول داشتن کلیت سیاست های جمهوری اسلامی و ادامه دادن به عمر جمهوری اسلامی است.

کلام آخر اینکه با توجه به توضیحات بالا سوآل اساسی این است که با این شرایطی که جمهوری اسلامی برای پیشبرد سیاست هایش برنامه ریزی کرده است، چه لزومی دارد که اکثریت غیر خودی از دیدگاه رژیم دوباره که در انتخاباتی که نتیجه اش هم از قبل معلوم است شرکت کنند؟ و چرا ما ایرانی ها باید که بر علیه زندگی و آینده و ذلتی که جمهوری اسلامی بر ما تحمیل میکند، تن در می دهیم؟ و بقول معروف اینکه چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی؟ آیا وقت آن نرسیده است که برای یک مرتبه هم شده باشد یک تصمیم جدی و به احترام حقوق مسلم انسانی خودمان بگیریم و به سیرک انتخاباتی جمهوری اسلام نه بگوئیم؟ رای من نه به سیرک انتخابات جمهوری اسلامی، و مبارزه برای رسیدن به آزادی در ایران و بزیر کشیدن رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی است. مراد شیخی چهارشنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۶ 12-04-2017