چند روز پیش شاهد شهادت مظلومانه عده ای از هموطنانمان در حرکت کور و محکوم تروریسم بودیم .

 سریاسی که سالهاست در شکواییه های مکرر مردمی و رسانه ای ، شناخته شده ترین مبلغ داعش و سلفی گری در منطقه اورامانات بوده و بدون کمترین مزاحمتی کار خود را انجام داده و برای ازادیش از بازداشت نمایشی ، وثیقه 200 ملیونی !! مقرر میشود ، انهم در سیستمی که کشیدن یک نقاشی ساده و یا اعتراض به حقوق معوقه کارگرش ، شکنجه و تهمت و زندان اوین دارد و تودیع وثیقه اش امکان ناپذیر ...؟؟!!!

دفاع از قطر ، بزرگترین حامی طالبان و القاعده و داعش ، دفاع از دوام حکومت خودکامه اسد و حرمین امامزادگان ! در سوریه ، دفاع از حرمین امامان ! و شیعیان عراق و حشدالشعبی و دفاع از ستمدیدگان یمن ، دفاع و حمایت از حزب الله لبنان و حماس فلسطین و دهها دفاع و سنگر در محلی به دور از میهن و به بهانه ایجاد و تضمین امنیت داخلی ، امروزها ایران ما را به فقری روز افزون از سویی و دیکتاتور پذیری و وحشتی مصنوعی از جنگ و تجزیه !! از سوی دیگر سوق داده است، اینها فاکتورهایی هستند که این فرقه برای تهییج ملت و کنترل احساسات ضد حاکمیتی رو به رشد ازان بهره میبرند...

باتوجه به تحمیل بار مادی و انسانی سنگین و جبران ناپذیری که اتخاذ  اینگونه سیاستهای مداخله جویانه به کشور وارد کرده و میکند و کمترین تبعات ان انزوای میهن ما در منطقه خاورمیانه و معرفی ان بعنوان حامی تروریسم در دنیاست ،،، سناریست های این فرقه در انجام چه اقداماتی برای دوام "ولایت مطلقه فقیه " هستند ؟

 دوام این مطلق که چیزی جز ترور و وحشت و گسترش ناامنی در منطقه و جهان چیزی نبوده است ، روبه کدام سمت و سو میرود ؟

 اصولا در عرف بین المللی ، اطلاق واژه مطلق ( گذشته از تصریح معنی دینی ان که خاص خداوند است ) ، چه معنایی دارد ؟

 لطفا بخوانید و مقایسه کنید تا بدانید که فکت های این نوع حکومت چگونه مدون و مشخص هستند :

خودکامگی یا دیکتاتوری یک نوع از حکومت‌داری است که در آن حاکمیت دولتی به طور مطلق در دست یک فرد و یا یک گروه کوچکی از افراد متمرکز است. واژه دیکتاتور ریشه لاتین دارد. این واژه نخستین بار در زمان جمهوریت روم به کار رفت و آن زمانی بود که به فرمانروای روم صلاحیت‌های گسترده‌ای اعطا شد تا وی بتواند در جریان بحران‌های کشوری با آزادی و اختیار تام عمل کند.

 نظم دیکتاتوری، یک نظم بسته است و در آن گروه‌های سیاسی مخالف اجازه فعالیت ندارند. در این گونه نظم سیاسی، فعالیت سیاسی مختص و منحصر به دولت است و دیگران حق ندارند تا در باره اعمال و اقدامات دولت و چگونگی بهبود کارکرد آن ابراز نظر کرده و یا از آن انتقاد کنند.

 حکومت‌های دیکتاتور دارای زندان‌های بزرگ اند و یا بخش‌ عمده‌ای از مخالفان سیاسی وادار و ناگزیر به فرار و هجرت می‌شوند. فعالیت سیاسی در این نوع نظام‌ها، به امر خطرناک بدل می‌شود و کسی که به فعالیت سیاسی مخالف دولت اقدام می‌کند، خطر شکنجه، زندان، تبعید، اعدام و مصادره اموال خودش را به جان می‌خرد،‌ زیرا هر یک از این موارد ممکن است در صورت دستگیری وی از سوی حکومت، اتفاق بیافتد.

 در نظام‌های دیکتاتوری اصل چک و بیلانس وجود ندارد و حتا اگر قوای سه گانه نیز وجود داشته باشد، از لحاظ عملکرد توانایی کاربرد صلاحیت‌های خود را ندارند و یا صلاحیت‌های شان از سوی فردی که در راس قدرت است، نادیده گرفته می‌شود. البته در برخی نظام‌های دیکتاتوری قوای سه‌گانه وجود دارند، اما اعضای آن نیز بخشی از گروه قدرت حاکم است و یا بلی گوی و فرمانبردار آن.

 فرمانروایان دیکتاتور به طور معمول از طریق جعل، تقلب، تزویر، دروغ و فریب افکار عامه به قدرت می‌رسند و تا زمانی که در این مسند قرار دارند، اعمال و اقدامات خود را طوری توجیه می‌کنند که گویا به نفع اکثریت است.‌ آنها این کار را از طریق اعمال فشار، زندانی‌ ساختن و ترور مخالفان انجام می‌دهند. در نظام‌های دیکتاتوری، منابع دولتی به جیب چند فرد محدود می‌رود و حتا باج‌گیری به یک امر معمول و روزمره بدل می‌شود. در این گونه‌ نظام‌ها، مردم هیچ‌گونه مصوونیتی ندارند. نه جان شان مصوون است و نه دارایی شان.علاوه بر آن، در نظام‌های دیکتاتوری قانون اساسی و دیگر قوانین منبعث از آن ارزش و کاربرد خودشان را از دست می‌دهند و اکثریت امور کشور داری به واسطه فرد دیکتاتور و حواریون نزدیک وی اجرا و عملی می‌شود.

 ایجاد هراس و واهمه عمومی به بهانه های گوناگون ، ارعاب رسانه‌ها و کنترل اخبار ، ایجاد و گسترش رسانه‌های بلی گوی و فرمان‌بردار، سیاسی سازی کلیه خدمات دولتی، نظامی و دیگر نهادهای ملی، استفاده از منابع حکومتی به منظور ارعاب مخالفان، استفاده از منابع حکومتی به نفع نزدیکان و اقوام و بر ضد مخالفان، بی اعتبار کردن نهادهای قضایی و استفاده ابزاری از آنها، استفاده ابزاری از قوانین به نفع جناح حاکم، بدنام سازی مخالفان سیاسی، به هر وسیله و قیمت، و پاک سازی اداره‌های دولتی از وجود مخالفان به بهانه‌های واهی و دهها شاخصه منفی و ضد انسانی دیگر از مشخصات این نوع حکومت هاست.