رفتن به محتوای اصلی

دو گروه از مردمان، باعث استبداد و عقب ماندگی در ایران
19.09.2017 - 21:13

برای پاسخگویی کارشناسانه به عنوان انتخاب شده پرداختن به سه دورهء تاریخی در جغرافیای فلات ایران ضرورت هست: 1- دوران آنتیک و یا قبل از اسلام ایران 2- دوران قرون وسطی و یا هجوم اعراب با تحمیل دین اسلام و کوچ مردمان و سلسله های تُرک تبار به ایران  3- عصر مدرنیته، با زیر مجموعه های دیدگاه راسیونالیسم، رفرماتسیون، رنسانس، عصر روشنگری و آغاز فرآیند صنعتی شدن و تشکیل حکومتهای „ملّت دولت“، عصر فرا صنعتی، پست مدرنیسم، و غیره میباشد، که پرداختن به این دوران در ظرفیّت این نوشتار نیست، بنا بر این مستقیم به اصل مطلب می پردازم.

 این دو گروه از مردمان  عبارتند از: مردمان تُرک آذربایجان 2- مردمان ایرانی در استانهای مرکزی، از جمله استانهای کرمان، اصفهان، یزد، سمنان، و استانهای مذهبی مانند قم و مشهد و استانهایی مانند تهران است که میشود این استانها و شهرهای نامبرده را بنا به فاکتور ها و شاخص های خاص خویش به گاتگوری های مختلفی رده بندی کرد،

1- مردمان تُرک تبار خود آوردندهء سیستم حکومتی و دین ویژه ای نبودند، در نتیجه با ورود خود به ایران، نظام  سیاسی خلیفه گری اعراب را برای خود انتخاب کردند و قوانین دین اسلام را زیر بنای مناسبات فرهنگی و اجتماعی و حکومت داری خود قرار دادند. به عبارتی دیگر مردمان تُرک تبار آغاز تاریخ سازی مستند و نوشتاری و مبدأ تمدن سازی خود را بر اساس دین اسلام سنّی از قرن 11 بنا نهادند. بی جهت نیست که  دوری حستن مردمان تُرک تبار از دین اسلام سنّی و شیعه گری با مشکلات هویتّی و تاریخی بسیاری مواجه خواهند شد.

تأثیر گذارترین قوم تُرک تبار در ایران چادرنشینهای قزلباش تُرک آذربایجانی هستند که حکومتی فئودالیته بنام صفویان را در ایران بنا نهادند. شاهان صفوی که بزرگترین شیخ فرقه صفوی (ولایت فقیه) هم محسوب میشدند، نَسَب خود را به امام موسی کاظم  که برده ای غیر عرب بوده است میدانستند، در همین راستا حکومت خود را دولتی شیعی (پیروان علی) مینامند. تشیع 12 امامی قزلباش مذهب رسمی ایران گردید و به تکیه گاه فئودالیسم حکومتی تبدیل شد.

از آنجا که صفویانِ کوچگر و مهاجر ایرانی نبودند و در ایران سابقهء شاهی و یا خاندانی شناخته شده ای هم نداشتند که به سلطهء فئودالیتهء خود بر ایران مشروعیّت ببخشند، موعود گرایی (der Messianismus) با ظهور  یک نفر ناجی تخیلی بنام امام دوازدهم شیعه گری را پیشهء خود کردند و وظیفهء خود میدانستند که تا ظهور این امام دوازدهم تخیلی، او را بر روی زمین نمایندگی کنند. بنا بر این وقتی در نوشتار و گفتار نظام جمهوری اسلامی امروز را صفوی و قاجاری  می نامیم منظور دشمنی و کینه ورزی با مردمان تُرک تبار نیست، بلکه بیان یک واقعیّت تاریخی و مرحله ای تکاملی هست که اساس نظام جمهوری اسلامی امروز هم طبق همین دیدگاه موعود گرایی صفوی تا ظهور امام دوزادهم بنا نهاده شده است.

شاهان صفوی تئولوگها و مجتهدان شیعه را از جبل عامل (Gabal Amel) در جنوب لبنان و از بحرین و از اعراب حوزهء خلیج فارس به ایران آوردند تا از ترکیب حکومت زمینی و این جهانی و از مسلک دینی شیعه گری و موعودگرایی صفوی یک ایدئولوژی سلطه گری بر ایران را تنظیم و آنرا جانشین ناسیونالیسم ایرانی بکنند. امروز هم شیعیان و حزب الله جنوب لبنان مانند دوران صفویان یکی از پایه های مهم نظام جمهوری اسلامی است و شیعه گری قزلباش را جایگزین ناسیونالیسم ایرانی کرده اند.

همین امروز هم  مرسوم است که اقشاری از جامعهء تُرک اذربایجانی بویژه طبقهء روحانیّت آن برای کسب جایگاه و پایگاه اجتماعی و سیاسی برتر اصل و نسب خود را به شیعه گری و به  امامان آن نسبت میدهند، از جمله خاندان علی خامنه ای نسب خود را به امام حسین، و آیت الله شریعتمداری نسب خود را به امام جعفر صادق، نسبت میدهند.

مردمان تُرک تبار آذربایجانی، از دو طریق گذار به دمکراسی در ایران را سد کرده اند، یکی اینکه دوران فئودالیته را  یکی پس از دیگری در ایران طولانی کردند، دوّم اینکه گذار از افکار و ساختار فئودالیته و قومگرایی گذار به عصر مدرنیته با ساختارهای مدرن حکومتی مبتنی بر حقوق شهروندی و حقوق بشر و تکامل پروسهء ملّت دولت به دولت ملّت را سد کرده است. چرا که بقا و تداوم هژمونی سیاسی و اقتصادی قوم و قبیلهء خود را فقط ماندن در دوران فئودالیته متکی بر دین گرایی و ستیز با ناسیونالیسم و هویّت و تاریخ ایرانی با جایگزینی دین شیعه گری قزلباش ارزیبابی میکند.

نظام جمهوری اسلامی این اهداف و آرزوهای طیف روشنفکری و پیشتازان سیاسی مردم تُرک آذربایجان را برآورده میکند، چرا که از یک طرف ساختار این حکومت فودالیته و متکی به دین شیعهء قزلباش هست، و رهبر انقلاب هم مانند شاهان صفوی و قاجار خلیفه و ولایت فقیه تُرک تبار میباشد، از سویی دیگر با فرآیند دمکراسی و سکولاریسم در ایران دیگر شیعه گری امتیازی برای مردم تُرک آذربایجان محسوب نخواهد شد، و مردمان و اقوام دیگر ساکن ایران بویژه مردمان کُرد و بلوچ  پا به میدان سیاست ورزی خواهند گذاشت و عرصه را بر هژمونی سیاسی و اقتصادی  مردم تُرک آذربایجان دیگر تنگ خواهند کرد. بنا بر این سکولاریسم و کم رنگ شدن شیعه گری در ایران مردمان تُرک آذربایجان خلع سلاح سیاسی و ایدئولوژیکی خواهند شد، در نتیجه سفت و سخت در نگهداری همین نظام البته به اشکال مختلف می پردازند

2- مردمان ایرانی در استانهای مرکزی، از جمله استانهای کرمان، اصفهان، یزد، سمنان، و استانهای مذهبی مانند قم، خراسان مشهد، و استانهایی مانند تهران در تاریخ و تمدن سازی ایران قبل از اسلام مشارکتی نداشته اند، و در دوره های دیگر تاریخی نقشی چشمگیری در عرصه های سیاسی و اقتصادی هم نداشته و ندارند.

با هجوم اعراب و دین اسلام  است که مردمان جغرافیا و استانهای نامبرده  توانسته اند در پروسهء تاریخی ایران خودی نشان دهند، آنهم در آفرینش یک فرهنگ اسلامی و التقاطی که موازی با جهان بینی  و فرهنگ و ناسونالیسم ایرانی به رقابت پرداخت. ریشه یابی این موضوع  میتواند چنین باشد که بعد از شکست خاندان علی در مقابل خلفای عباسی و بنی امیّه، عرب تباران پیرو خاندان علی و اعراب دیگر از ترس و ناچاری  در جغرافیای نامبرده بویژه در قم و مشهد و خراسان و در استانهای غیر کوهستانی و حاصلخیز ایران ماندند و به زادگاه اصلی خود باز نگشتند و در این جغرافیا با مردمان بومی این استانها و جغرافیا آمیخته شده اند.

روشنفکران بویژه قشر روشنفکر دینی برخاسته از این جغرافیا و دیار و استانها هم از جهان بینی و از فرهنگ و منش ایران قبل از اسلام پیروی نکردند و تازه تاریخ ایران باستان را هم محکوم کرده و میکنند و اصلأ نسبت به تاریخ ایران قبل از اسلام تعصب و مسئولیّتی نداشته و ندارند، در مقابل نگاه آنها هم نه فقط به پیامبران و امامان عربی است، بلکه به پیشتازان دینی جوامع عربی، از جمله حسن آل بنا و سید قطب مصری و امثالهم بوده و هست،

بطور شفاف و روشن، جغرافیا و استانهای نامبرده پارسی و هخامنشی نبوده و نیستند، و در مراحل درخشان تاریخی ایران هم سهمی نداشته و ندارند، تنها هنر  آنها و تنها ستونی را که به آن تکیه داده و میدهند، و تنها خودنمایی و ماندگاری خود را در شیعه گری و فلسفه سازی پوچ دینی و فرهنگ تاسوعا عاشورایی می بینند. چرا که اگر شیعه گری و فلسفه دینی و فرهنگ اسلامی را از این جغرافیا و استانها بگیرند، دیگر حرفی برای گفتن ندارند، عرض اندامی نخواهند کرد، و در واقع بی هویّت و ناتوان خواهند شد.

این دو گروه از مردمان یعنی تُرکهای آذربایجان و مردمان استانهای نامبرده در ایران مرکزی و در استانهای نامبردهء دیگر، در موضوع دین و شیعه گری قزلباش دوازده امامی شریکند و آنرا محور هویتی و تسلط خود بر سایر جغرافیای ایران قرار داده اند و میدهند. متقابلأ به تعریف و تمجید یکدیگر می پردازند، مردم آذربایجان بنادرستی اینها را فارس و پارس مینامند و مالکیّت ایران پارسی را به پایشان می نویسند، و مردم این استانهای مرکزی هم مردم آذربایجان را  کله و رهبر این جغرافیای گربه نشان ایران میدانند و هندوانه زیر بغلشان میگذارند.

اگر به ساختار و افراد رده بالای نظام اسلامی نگاه کنید، اگر مرکز قدرت سیاسی و اقتصادی را در این نظام پیگیری کنید، خواهید دید که  گردش و ساختار نظام جمهوری و شاهرگ اقتصاد کشور در دست همین دو طبقه است. این دو گروه از مردمان پروسهء گذار از جمهوری اسلامی و روند دمکراتیزاسیون در ایران را سد کرده و میکنند، اهرم حکومت اسلامی هم در بین این دو گروه از مردمان تقسیم شده است، رهبری را علی خامنه ای تُرک تبار دارد و افرادی از استانهای مرکزی، مانند حسن روحانی، محمّد خاتمی، احمدی نژاد، طریف ها، امام جمعه ها، قاضی ها، فرماندهان سپاه و بسیج و غیره خدمتگزار ایشان هستند، مردمان ایران مرکزی پیوسته خدمتگزار این و آن بیگانه و وطن فروش بوده و هستند و به تمدن و فرهنگ ایرانی از پشت خنجر زده اند و میزنند.

 امروز که پایه های نظام اسلامی به لرزه افتاده، روشنفکران، سیاست ورزان، شاعران، نویسندگان، آکادمیکها، خوانندگان، از هر قشر و طبقه و از هر حزب و سازمان در کنار جمهوری اسلامی ایستادند، و شعار سر میدهند که تمامیّت ارضی  ایران از دمکراسی بالاتر است، امّا جوهر اصلی این شعار این هست، که از گذار از جمهوری اسلامی و جایگزینی دمکراسی و تقسیم قدرت سیاسی بصورت عمودی و افقی و از شریک کردن دیگر اقوام  ایرانی در ساختار قدرت سیاسی و اقتصادی جلوگیری کنند. و حکومت و دستگاه همچنان متمرکز در دست این دو گروه باقی بماند. نگاه کنید به ضیافت شام حسن روحانی در آمریکا که چه افرادی از ایرانیان در آن شرکت کرده اند ؟

در چنین شرایطی که موضوع هم پرسی استقلال کردستان در شمال عراق مطرح هست، این دو گروه از مردمان در کنار خامنه ای و رجب طیب اردوغان ایستاده اند و مخالفت خود را با استقلال کردستان ابراز داشتند، ارتش ترکیه در مرزهای کردستان عراق سنگر گرفته، ارتش عراق آمادهء حمله است، نظام جمهوری اسلامی با آماده باش منتظر چنین فرصتی است.

 اکنون کردستان بار دیگر در محاصرهء پان ترکیسم خامنه ای و اردوغان و پان عربیسم است، ایرانیانی که در کنار این دو پان ایستاده اند، ایرانی نیستند، خود فروختگان و گماشتگان بی هویتی بیش نیستند. که روزی باید پاسخگوی این اعمال خود باشند. استقلال کردستان عراق، پیروزی ایران و ایرانی است.

 مردمان ساکن ایران بویژه اقوام ایرانی  اکنون باید درک کرده باشند که اصولآ  حکومت زاییدهء وجود طبقات مختلف در یک جامعه است، که اگر دمکراسی باشد، تمام طبقات در ساختار حکومت و سیاست و اقتصاد سهیم و شریک هستند، و اگر دمکراسی نباشد، طبقه ای سایر طبقات را با دیکتاتوری زیر سیطرهء خود در می آورد. در ایران امروز حکومت در دست دو گروه از مردمان ایران مرکزی و چند استان دیگر و مردمان تُرک آذربایجانی است، که گذار به دمکراسی و  برقراری حقوق شهروندی و برابری در حقوق قومی و ملّی در عرصه های سیاسی و اقتصادی را مسدود کرده است، مردمان ساکن جغرافیای پارسه (پارسی ها) مانند سایر مردمان و اقوام دیگر تحت فشار چند گانه است، راه اصلی مبارزه برای برکناری نظام جمهوری اسلامی و استراتژی جایگزینی دمکراسی در ایران خلع سلاح کردن این دو گروه از مردمان در ایران است، هر گونه شعار و روش دیگر مانند گذشته خطاست.

 سپتامبر 2017 آلمان

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

ناصر کرمی
آرشیو نویسنده

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.