هدف اصلی امپریالست ها ایجاد دشمنی هر چه بیش تر در این منطقه بوده که با تحریک حس ناسیونالیستی توام می باشد. این هدف، جنگ بین کردهای عراق را با سایر ملت های منطقه، ( ترک ها ، آذری ها، عرب ها و فارس ها) شعله ور خواهد نمود. در این جنگ افروزی رهبری کردستان عراق (مسعود بارزانی و شرکاء) که خود را به امپریالیزم فروخته و در نتیجه به مردم ستمدیده ی آنجا خیانت کرده اند. پول های مفت دریافت شده از امپریالیزم و هر آنچه از پول نفت می توانند به جیب بزنند را به حساب های بانکی خود و فرزاندان خود در خارج سرازیر نموده و خواهند نمود؛ تنها شاید چند درصد آن را خرج حکومت و پیشمرگه های کورد بنمایند، همانطور که نوکران امپریالیزم در کشورهای دیگر انجام داده اند(مثل سران حکومت های ایران، افغانستان،عراق، ترکیه و….) به این ترتیب امپریالیزم با دامن زدن مستقیم به اختلافات قومی در منطقه این فرصت را می یابد که به غارت مستقیم منابع زیرزمینی این منطقه دست یابد (مثل افغانستان، عراق و سوریه). از این طریق بخش بزرگی از جمعیت این کشورها از بین رفته و با کاهش جمعیت جای پای کشورهای امپریالیستی به راحتی باز می شود. همانطوری که از زمان جنگ سوریه تا به امروز شرکت های جهانی امپریالیستی مشغول چاپیدن این کشور بوده اند، در حالی که جنگ همچنان ادامه دارد، دقیقاً روشی که در عراق و افغانستان جواب مثبت داد.

از جانب دیگر در این میان امپریالیزم و نوکران داخلی اش در طول چنین جنگی به ریشه کن کردن نیروهای انقلابی و مترقی این کردستان و کشورهای در حال جنگ خواهد پرداخت. در نتیجه نیروهای انقلابی و مترقی منطقه ی در حال جنگ باید انتظار چنین عاقبتی را داشته باشند. لازم به تذکر نیست که این نیروها در کشورهای منطقه و کردستان عراق تاکنون به وسیله ی عوامل داخلی و امپریالیزم شناسائی شده اند و در نتیجه از بین بردنشان در حین جنگ کار سختی برای آن ها نخواهد بود.

نکته دیگر قابل توجه، به مصرف رسانیدن سلاح های سنگین جنگی است که مرکز اصلی توزیع آن ها در آمریکاست و بزرگ ترین صنعت موجود در آنجا و گرانترین قیمت سهام کالا را به خود اختصاص داده است. در نتیجه برای حفظ سود سهام آمریکا مجبور است که سلاح ها قدیمی تر را هر چه زودتر از سر خود باز نماید، و جنگ، بهترین ابزار برای این هدف است. در عین حال که میدان چنین جنگی، امکان آزمایش سلاح های نو را هم فراهم می آورد. البته اکثر این سلاح ها را با وجود اینکه تاریخ مصرفشان گذشته، مجانی در جنگ نابود نمی کنند بلکه با غارت منابع زیرزمینی صدها، شاید هزاران برابر مخارج تولید آن ها را تأمین می نمایند.

حکومت جدید در کردستان عراق، فقط چماق امپریالیست ها در کردستان و منطقه خواهد شد و حق نفس کشیدن و حق حیات را، اول از مردم کورد و بعد از مردم مبارز و انقلابی در منطقه خواهد گرفت. البته پیشمرگه هایی که حاضرند برای اهداف امپریالیزم کشته شوند، دیگر جزو مردم کردستان نخواهند بود، بلکه جزو مزدوران سرمایه مالی جهانی عمل خواهند کرد. در نهایت، اختلاف بنداز و حکومت کن را در منطقه به اجرا در خواهد آورد.

به بیانی دیگر، اینبار داعشی های کورد بوجود خواهد آمد، مثلا، مثل قره باغ، این بار به کشتار مردم ارومیه دست خواهند زد، تا از این طریق حکومت های منطقه را تقویت کنند، یعنی حکومت اسلامی در ترکیه و ایران را تقویت کنند و مردم از ترس کشتار به حکومت های منطقه خود بپیوندند و از این طریق امپریالیست ها بتوانند ملت های آذری را با کوردها، یا ملت های ترک را با کوردها و…. دامن بزنند.

نقش ناسیونالیزم و مذهب در چنین مقطعی در اینجاست که با شستشوی مغزی و مسخ کردن توده های مردم، امپریالیزم می تواند زیر پوشش ناسیونالیزم یا مذهب، زنجیرهای اسارت کارگران و زحمتکشان فقیر را به دست پای آن ها محکم تر کند بدون اینکه این مردم متوجه این سیاست بشوند. به این ترتیب استثمار و ستم و غارت در منطقه را احساس نکنند و فقط مثل مردم آذربایجان و ارمنستان به دشمنی با هم همت بگمارند تا پرده ی ضخیمی را که جلوی دیدگان ملت ها گرفته اند، مانع دیدن واقعیت ها گردد.

مردم زحمتکش و تحت ستم کردستان عراق برای رهایی خود باید دشمن اصلی را هدف قرار دهند، این دشمن اصلی نظام سرمایه داری حاکم در این منطقه می باشد که به وسیله ی امپریالیزم به مردم تحمیل شده است. در نتیجه برای رهایی از فقر و گرسنگی و ستم طبقاتی باید به راه حل علمی و منطقی روی آورد. کردستان عراق برای رهایی خود از هرگونه ستمی، تنها می تواند به طبقه ی کارگر و زحمتکشان کورد ایران، ترکیه و سوریه و نیز طبقه کارگر زحمتکش این کشورها تکیه کند. کردستان عراق به جای رأی دادن به سیاست های ناسیونالیستی بورژوایی که از طریق دشمن اصلی یعنی امپریالیزم اِعمال می شود باید به تشکیل فدراسیون سراسری کردستان رأی دهد تا بتواند زنجیرهای اسارت و بردگی نظام سرمایه داری را از منطقه ی خود بزداید و انجام انقلاب کارگری- سوسیالیستی را در برنامه خود بگنجاند.

تنها ره رهایی در منطقه ی خاورمیانه و جهان برای ملت های تحت ستم انجام انقلاب کارگری – سوسیالیستی است.

یاشار آذری