فلاش دوربین ها تند و تند میزند. وکیلی نام آشنا اما نابلد به عرصه حقوق بین الملل به نام محمد مصطفایی در کنار شاهزاده رضا پهلوی قرار گرفته است. قرار است که پرونده شکایت از علی خامنه ای به جرم جنایت علیه بشریت در دیوان کیفری بین المللی   موسوم به دادگاه لاهه گشوده شود. ایرادهای زیادی به این طرح وارد شده است. از جمله اینکه عده ای می گویند این طرح فقط جنبه نمایشی دارد و چون ایران اساسا اساسنامه مربوط به این دادگاه را امضا نکرده است، امکان طرح این شکایت بصورت مستقیم در دادگاه لاهه وجود ندارد.  اما رضا پهلوی و همراهانش می گویند که راه دیگری را برای پیگیری این شکایت در نظر دارند و آن پیگیری این شکایت از کانال شورای امنیت است و مدعی شده اند که  این شکایت را بر اساس اصل 13(ب) اساسنامه رم پیگیری خواهند کرد و تلاش خواهند کرد که با فعالیت سیاسی اعضای این شورا را متقاعد بکنند که این شکایت در دستور کار  شورای امنیت قرار گیرد  و به دادگاه لاهه ارجاع داده شود.

محمد مصطفایی در پاسخ به نقدی که رضا نصری به این شکایت نامه مطرح کرده بود می نویسد: « از همان ابتدای مطرح کردن این موضوع به هیچ عنوان بحث دادگاه بین المللی کیفری مطرح نبود است که آقای رضا نصری نوشته اند که مطرح کردن این شکایت در دادگاه بین المللی کیفری قابلیت طرح ندارد. این شکایت در شورای امنیت مطرح خواهد شد و تلاش هایی نیز صورت خواهد گرفت تا کشوهای عضو شورای امنیت به شکایت مطرح شده توجه نمایند.»

ولی مسیری که در ماههای بعد طی شد  بر خلاف ادعایی که در ابتدای طرح شکایت مطرح گردید مسیر شورای امنیت نبود! این شکایت مستقیما از طریق دادگاه لاهه پیگیری شد و ماحصل این شکایت، چند کنفرانس مطبوعاتی برای آقای رضا پهلوی بوده است. ولی آنچنان که حتی خود محمد مصطفایی اذعان کرده است این مسیر از پیش مشخص است که بی سرانجام خواهد بود.

در روزهای نخست  هر آن کس که کوچکترین انتقادی از این طرح می کرد با بمباران تبلیغاتی و تخریب شخصیتی مواجه می شد اما حالا که شور و هیجان  روزهای نخست سپری شده است وقت آن شده است که منطقی نشست و پرسید آن شکایت به کجا رسیده است؟ چرا از مسیر شورای امنیت پیگیری نشد؟  با کدام کشورها مذاکره شده است؟ کدام کشورها قول مساعدت داده اند؟ وقتی که همین چند روز پیش رضا پهلوی حتی نتوانست قرار ملاقاتی را  با کمیسیون حقوق بشر پارلمان آلمان به انجام برساند،  آیا اصلا رضا پهلوی دارای چنان وزنه ای بوده است که بتواند  چنین سنگ بزرگی را بردارد؟   چرا  از پتانسیل افراد بزرگ و شناخته شده ای چون شیرین عبادی که برنده جایزه صلح نوبل   است  و   دارای اعتبار حقوق بشری به مراتب بیشتر از رضا پهلوی است استفاده نشده است؟ مگر به گفته خود محمد مصطفایی قرار نبود چون شکایت در دادگاه بین المللی کیفری قابلیت طرح ندارد، این شکایت از طریق شورای امنیت پیگیری شود؟  چرا مسیر شورای امنیت واگذارده شد و مسیر مسدود اما پر سر و صدای طرحِ مستقیم در دادگاه لاهه در دستور کار قرار گرفته است؟

از طرف دیگر، لازم است که مشخص شود که آنچه پیگیری می شود شکایت است یا گزارش. این دو واژه هر کدام معنای حقوقی خاص خودشان را دارند. از یک طرف تبلیغ می شود که آنچه تنظیم شده یک شکایتنامه علیه  علی خامنه ای بوده  است اما هر گاه که درباره نتایج آن طرح پرسیده می شود، ناگهان با ترفندی شکایت به گزارش تبدیل می شود و گفته می شود که آنچه تنظیم شده یک گزارش بوده است و قرار است توسط  کشورهای عضو شورای امنیت یا دادستان دیوان کیفری بین المللی  پیگیری شود.  این بندبازی سیاسی تا حدی ادامه یافت که حتی تعدادی از اعضای حزب مشروطه که در ابتدا از طرح شکایت از علی خامنه ای حمایت کرده بودند، در نامه ای خطاب به رهبری حزب متبوعشان نوشتند: «طرحی که در آنزمان به گفته‌ی شاهزاده و همراهان وی "شکایت در مورد جنایت علیه بشریت بود" اینک و بگفته‌ی وی روشن شده است "گزارش"‌ی بیش نبوده است!  این رویداد فراتر از یک کمدی- تراژدی است.»

خلاصه آنکه طرح شکایت از علی خامنه ای با آن حجم تبلیغات رسانه ای اگر عقیم بماند خیانت به کسانی است که رضا پهلوی و امثال محمد مصطفایی به صورت خودخوانده  وکالتشان را بر عهده گرفته اند. پاسخگویی مسئولانه در این زمینه حق جامعه ای است که ماهها بمباران خبری شده  و چنین القا شده که  قرار است شاخ غول خامنه ای نه در زندانهای رژیم و بدست مردم و مبارزان سیاسی داخل، بلکه در فراسوی مرزها و به دست رستمی نوظهور  از هزاران کیلومتر دورتر  شکسته شود!