جواب آقای زید آبادی به ابوالفضل محققی

 

امان از این رفقا!

یکی از “رفقای مارکسیست” به نام ابوالفضل محققی که پنداری هیزم تری به او فروخته باشم، چندی است به قول سعدی علیه‌الرحمه در پوستین من افتاده و نوشته‌های مرا با لحنی تند و تیز هدف انتقاد که چه عرض کنم بلکه هدف حمله قرار می‌دهد. آقای محققی اصرار دارد که از فردی مثل من نه آبی گرم می‌شود و نه معجزه‌ای سر می‌زند - که البته در این باره کاملاً درست و دقیق می‌گوید- و به همین جهت باید از مثل منی قطع امید کرد و نام‌ام را از یاد برد، اما در عین حال، وی گویی توان دل کندن و خویشتنداری و نادیده گرفتن برخی نوشته‌های مرا ندارد و با دیدن آنها به جوش و خروش می‌آید و همان حرف‌های همیشه‌اش را در بارۀ به دردنخوردن من تکرار می‌کند.

آقای محققی که به دلیل شرایط دشوارِ سیاسیون دور افتاده از وطن، من از قضا دوست دارم با او همدلی و همدردی کنم تا اینکه بخواهم مثلاً جواب دندان‌شکنی به او دهم یا وی را بچزانم، در آخرین نوشته‌اش مرا خطاب قرار داده و نوشته است: “شما نه تنها پنج رهبر اپوزیسیون را نمی‌شناسید بلکه نوید افکاری را هم نمی‌شناسید!”

خب حالا جناب محققی که سنی ازشان گذشته و مویی در دنیای مبارزه و سیاست سپید کرده است، انتظار دارد من چه پاسخی به این جملۀ او بدهم؟ مثلاً بگویم: نخیر! نوید افکاری را بهتر از شما می‌شناسم؟ یا اینکه بگویم: نه متأسفانه نمی‌شناسم! خوشا به حال شما که می‌شناسید! یا بگویم: شناخت یا عدم شناخت نوید افکاری چه ربطی به شناخت یا عدم شناخت پنج چهرۀ اپوزیسیون دارد؟

به هر حال خدمت جناب محققی عرض می‌کنم که من دیگر آنقدرها هم که او می‌گوید به دردنابخور نیستم! دست کم‌اش این است که در لحظه‌هایی که حملات قلمی آنها به حکومتی‌ها و اصلاح‌طلبان، آتش خشم وی و دوستانش را فرو نمی‌نشاند، لازم است سوژۀ دیگری سوای آنها هم دم دست‌شان باشد که مابقی خشم‌شان را بر سر آن خالی کنند و بدین وسیله وظیفۀ خطیر براندازی را به انجام رسانند!