جنگ امروز در قره باغ محصول سی سال آتش بس جانبدارنه گروه مینسک از ارمنستان است

حملات ارمنستان به شهرک‌های غیرنظامی در آذربایجان نه تنها جنایت علیه بشریت است، بلکه نشانه ناامیدی است که این کشور در آن سقوط کرده است.

نتایج موضع بی‌طرفانه کشورهای گروه مینسک، شامل آمریکا، روسیه و فرانسه در این جنگ به معنای پاداش دادن به اشغالگر است. جهان باید در کنار آذربایجان و قوانین بین‌المللی باشد. کشورهای گروه مینسک به ارمنستان اشغالگر و آذربایجان به یک شکل برخورد کردند. باید همه جهان بدانند که به این شکل ادامه نخواهد یافت.

دلیل درگیری‌ها این است که مشکل قره‌باغ از ۳۰ سال پیش حل نشده و قطعنامه‌های شورای امنیت برای پایان دادن بدون قید و شرط اشغال اجرا نشده است، و بی توجهی حقوق بشر آمریکا و اروپا به بیش از یک میلیون آواره جنگی قره باغ در آزربایجان هنوز هم که هنوز است بطور جدی دنبال نمی شود، ولی در عوض در اخبار و تحلیل های رسانه هایشان (((که البته بصورت یکجانبه از ارمنستان گزارش تهیه می کنند))) در مجموع طوری وانمود می کنند که گویا بعد از سی سال اشغال، اکثر ساکنان قره باغ  ارمنی می باشند، چنانکه در شنونده اینطور القا می شود که گویا آزربایجان می خواهد ارامنه را از خانه و کاشانه خود آواره کنند،  و کسی نیست از این خبرنگاران بپرسد، پس این ۱/۵ میلیون آواره جنگی در آزربایجان از کرات دیگر آمدند؟ و چرا این خبرنگاران از جنگزدگان قره باغ گزارش تهیه نمی کنید؟

آیا شماها تصور می کردید که بعد از گذشت سی سال جنگزدگان می روند و جای خودشان را پیدا می کنند و همه چیز فراموش می شود؟ و در عرض این سی سال هم دولت ارمنستان هر چه ارمنی بی خانمان داشناک نشان در دنیا را از لبنان و سوریه عراق و دیگر نقاط دنیا جمع آوری کرده به همراه فراریان پ ک ک در قره باغ ((( بجای آوارگان جنگی که بخاطر نجات کودکان خود از قتل عام ارامنه، خانه و کاشانه خود را ترک کرده اند))) مستقر کرده و بعد از گذشت سی سال و بیطرفی گروه مینسک کار از کار می گذرد و نام قره باغ را هم به ارتساخ تغییر دادند و ضمیمه خاک ارمنستان کردند، همان سیاستی که سالهاست در ایران پیاده می کنند و سئنان داش را  به سنندج، ساری داش را به سردشت، سولدوز را به نقده و قوشاچای را به میاندواب، و اخیرا هم اکراد پ ک ک و پژاک، در نقشه های موهوم کردستان بزرگ نام ارومیه را به ورمی و تبریز را به تاورژ تغییر دادند، و این نتیجه و دنباله سیاستهای مداخله گرایانه استعماری انگلیس و فرانسه و روسیه بعد از پایان جنگ جهانی اول می باشد که با مشارکت هم در دستکاری مرزهای جغرافیائی و جابجائی محل زیست ترکها با استفاده و به کمک فارسها و ارمنی ها و کردها در منطقه صورت گرفته، و حالا بیطرف نشان دادن خود در مساله قره باغ به نوعی سرپوش گذاشتن به فجایع شان در گذشته می باشد، بقول مثل ترکی: دلی قوییا بیر یکه داش سالیب، ایندی مین آغئلی اونی چئخادا بیلمیر 

دایوانه ائی به چاهی یک سنگ بزرگی انداخته، حالا هزار آدم عاقل نمی تواند آن سنگ را از ته چاه بیرون بیاورد.