به دنبال دارد.
برای روشن شدن اذهان بالانشینان باید گفت که اعتراض به بی لیاقتی رزیم اسلامی حق ملت ایران است و آنچه شرم آورست، انحصار رژیم آخوندی بر مال و جان ملت و چپاول و غارت سرمایه و حاصل دسترنج مردم توسط قشر سیری ناپذیر روحانیت است.
مشکل ملت ایران گرانی، بیکاری، فقر، فلاکت، فحشاء، دزدی، رشو خواری و نکبتی بنام حکومت اسلامی ست که گریبان ایرانیان را گرفته است. اعتراض شهروندان برای امکان استفاده از تغذیه ارزان و خاتمه دادن به انحصار ملاها بر استفاده از گوشت مرغ، اقدامی افتخارآفرین علیه تبعیض در جامعه است.اعتراض به کمبود و گرانی گوشت مرغ، نتیجه بیداد، ستم و تبعیض ذاتی نظام و تبلور خشم فروخفته در آستانه انفجار است.
اقدام شجاعانه شهروندان نیشابور موجب هراس دست اندرکاران نظام گشته و علی لاریجانی پس از نشست غیرعلنی امروز -چهارشنبه - در جمع خبرنگاران گفت: در این جلسه پیشنهاد تشکیل ستادی برای رفع مشکلات اقتصادی مطرح شد. وحشت جمهوری اسلامی از خیزش های مهارناپذیر توده ای ست که چون نهنگی برای بلعیدن زالوها خیز بردارد.
سایت تابناک نوشته است که: دنیا به خاطر مرغ ما را مسخره می‌کند. ولی در مورد بازتاب جهانی کودکان کارتون خواب ایران، رشد سن تن فروشی به 13 سال، توهین و تحقیر ایران و ایرانیت توسط قشر عقب مانده و ارتجاعی ملا، سیاست برگرداندن ایران به عربستان 1400 سال قبل، تیشه زدن بر فرهنگ، اقتصاد، اخلاق، اجتماع و نیز 33 سال سرکوب، زندان و نسل کشی ایرانیان سخنی بمان نیاورده است. مبارزه برای آزادی، دادگری و نفی تبعیض در همه اشکال آن، اتفاقن از کانال مبارزه برای رفع انحصارات ملاها (از جمله انحصار بر گوشت مرغ) می گذرد.

*****
تابناک حکومتی نوشته است:

در سال‌های جنگ هم این اتفاق برای ما نیفتاده بود!
دنیا به خاطر مرغ ما را مسخره می‌کند!+فیلم
شاید شما بگویید این مسئولان بی‌کفایت هستند که باید خجالت بکشند؛ اما آیا رفتار اجتماعی ما هم در برابر مسائلی از این دست، درخور و شایسته شأن انسانی ماست؟ اکنون دیگران برای اشتیاق مردم ما به مرغ فیلم تمسخر آمیز درست می کنند!
تاریخ انتشار: ۰۴ مرداد ۱۳۹۱ - ۱۸:۲۰
در میان پیام‌های اخبار مرتبط و کمی مرتبط و کاملا بی‌ ارتباط «تابناک» به قیمت مرغ و گوشت، هر روز چندین کامنت با این مضمون دیده می‌شود که: «راستی مرغ کیلویی چنده الان؟».

این شاید برخاسته از نوعی شوخ‌طبعی خواننده‌ها باشد، ولی آنچه مطرح است، این که این روز‌ها، «مرغ» به مسأله نخست مردم ما تبدیل شده است، ولی آیا شأن انسانی ما هم اقتضا می‌کند که موضوعی مانند «مرغ» به مسأله و اولویت نخست ما تبدیل شود؟

بی‌گمان، نویسنده نمی‌خواهد خود را تافته جدا بافته‌ای بداند که درکی از فضای اقتصادی این روزهای کشور ندارد و از سر شکم سیری برای شما نسخه می‌پیچد. این روز‌ها همگان از بهای مرغ آگاهیم و گذشتن قیمت آن از مرز هفت هزار تومان، معادلات سبد غذایی همه ‌ما را به هم ریخته است. پای مسئولان هم به عنوان متهمان ردیف اول ماجرا، همیشه به میان بوده و تا آنجا که می‌شده، به آنان و سیاست‌هایشان انتقاد کرده‌ایم؛ اما چه سود؟

کسی حتی عذرخواهی هم نکرده که بازار از کنترلش خارج است. آنها تا توانسته‌اند وعده داده‌اند و کمتر عمل کرده‌اند؛ چنان که ناتوانی‌شان در کنترل قیمت بازار را می‌بینیم؛ اما از تکرار این مکررات چه چیز به دستمان می‌آید؟ مرغ ارزان نشد و وعده‌های چندین و چند باره مسئولان هم محقق نشده است!

این بار اما سخن از رویدادهایی است که در این روزها رخ داده و بازتاب‌های جهانی پیدا کرده و به نوعی، موجب تمسخر ما در رسانه‌ها و فرهنگ‌های دیگر می‌شود. هر روزه در فضای مجازی، تصاویر و ویدئو‌هایی از صف‌های طولانی مردم برای دریافت مرغ در ایران منتشر می‌شود که کشورمان را کشوری قحطی‌زده نمایش می‌دهد و به دنبال آن، واکنش رسانه‌های غربی را به دنبال دارد.

 در این باره به تازگی فرید زکریا نیز در بخش خبری خود در تلویزیون «سی‌.ان‌.ان» در گزارشی به این موضوع پرداخته و با نمایش بخش‌هایی از انیمیشن فرار مرغی، به نوعی روزهای مرغی ایران را به سخره گرفته است.

شاید شما بگویید این آن عده از مسئولان بی‌کفایت هستند که باید خجالت بکشند؛ اما آیا رفتار اجتماعی ما هم در قبال مسائلی از این دست، درخور و شایسته ‌شأن انسانی ما است؟ مرغ که سهل است؛ کمبود کالایی حیاتی‌تر از آن هم آیا باید ما را به چنین رفتاری وادار کند که کرامت انسانی خود را زیر پا بگذاریم؟

گیریم دولت یا هر نهاد و ارگان دیگری که توانایی کنترل بازار را ندارد و با تشکیل صف‌های طولانی، به عزت انسانی شهروندانش توهین می‌کند، به این مشکل بزرگ توجه ندارد؛ خود ما چه؟ آیا خود ما هم نباید برای خودمان احترام قائل باشیم؟

آیا خرید یک هفته، یک ماه و چند ماهه مرغ، می‌تواند ما را از آنچه می‌ترسیم، نجات دهد؟ واقعیت این است که این رویدادها در سال‌های  سخت تر جنگ نیز برای ما رخ نداد؛ بنابراین، فارغ از هر بی‌تدبیری که می‌خواهیم در این لحظه رفتار خود را نتیجه آن بدانیم، بهتر است کمی هم به رفتار خود بیندیشیم. این فیلم تلنگری هم زمان به مسئولان و مردم است . دولت مسئول این وضعیت است ؛ اما ما مردم به کجا می رویم؟!