دردناک است که هر وقت در

نمی توانند منتقدین به وجود ستم ملی در ایران را به سکوت وا داشته و زبان و فرهنگ ملت های غیر فارس ساکن در این کشور را به باد تمسخر به گیرند. یاد آوری این نکته ضروری است که در ایران کنونی، حد اقل 6 ملت مختلف زندگی میکنند که عبارتند از ملت های ، کرد، بلوچ، ترکمن، ترک آذربایجلنی ، فارس و عرب. هر کدام از این ملت های جداگانه، دارای زبان و فرهنگ و آداب و رسوم خاص خود میباشد. در حدود 60 در صد اهالی ایران را ملت های غیر فارس تشکیل میدهند. چرا باید در کشوری با چنین تنوع ملی وزبانی ، در مدارس و دانشگاه ها همه جا زبان فارسی یعنی زبان یکی از ملت های ساکن در ایران، زبان تدریس باشد؟ آیا این تحمیل زبانی، نشانه بارز وجود ستم ملی در ایران نمی باشد؟ اگر اهالی فارس زبان کشور را از خواندن و نوشتن و تحصیل به زبان مادری منع میکردند، آیا فریاد دادخواهی شان بر آسمان ها بلند نمی شد؟ تحمیل زبان فارسی بر ملت های غیر فارس ایران در طول نود سال گذشته، در عین حال که اقدامی عمیقا شوونیستی و ضد دموکراتیک بوده، لطمه های جبران ناپذیری نیز بر زبان و ادبیات و فولکلر زبان های غیر فارس متداول در ایران وارد ساخته است. از دید من ، زبان هر ملتی بر تک تک افراد آن ملت ، شیرین و عزیز است و هیچ زبانی بر زبان دیگر برتری و مزیت ندارد. این همه رجحان دادن زبان فارسی بر زبانهای دیگر رایح در ایران و تحقیر زبانهای غیر فارس متداول در این کشور، معنا و مفهومی جز برتری طلبی زبانی و قومی ندارد.در ایران تحت ستم کنونی که از جانب رژیمی ارتجاعی و آزادیکش انواع ستمگریها در حق توده های محروم و زحمتکش اعمال میگردد ، یکی از ستم های رنج آور ، همان ستم ملی در ابعاد گوناگون آن می باشد.