جناب حسن سلام؛
در اینجا، بررسی کوتاه مقاله منحصرا متمرکز بر ساختارهائی ست که فرهنگ سیاسی و چهارچوب حکومتی شان آشکارا فردی، خود رأی و تمامیتگراست. و در ایران تاکنونی ما هم جز این دو تجربه ی کهنه و ناکارآمد، و بسیار ویرانگر شاه و شیخ شیوه ی دیگر سیاستمداری نه میسر و نه با خفقان های گذشته و کنونی متصور بوده است.
بنا بر این سمت و سوی انتقادی مقاله به نفس وجودی این نظام ها، و چرائی بازتاب های مشابه آنها تاکید دارد. البته می توان جداگانه و مستدل با فاکت های تاریخی فراوان، یکسانی عوارض تاریخی و جانبی آنها علیه اراده ی سرکوب شده ی مردمی را نشان داد؛ که مقاله بر بخشی از نتایج سوء این دو پدیده ی قهقرائی تکیه دارد. تفاوت های ظاهری و فریبنده ی این و یا آن، هرگز نمی تواند مایه گمراهی دید جستجوگر شود و هدف زدون ساختارهای ضدمردمی را سست کند.
لطفا نقد خود را در این راستا روشن کنید تا همفکری کنیم.