در پاسخ به کمنتار خانم نسترن؛
1-اگر سخن از پیکار آزادیخواهانه در منطقه بمیان اید، باید کرد و کردستان را در صف مقدم قرار داد. کردها در سرزمین های اشغال شده خود توسط ترک ها و اعراب مورد ستم قرار گرفته و می گیرند و البته در میهنی که خود بنیانگرارش بودند هم به دلیل تسخیر کشور توسط اسلامگرایان فاشیست، از ابتدائی ترین حقوق خویش بی بهره هستند ( مانند سایر مردمان کشور).
2-مجوز تدریس بزبان کردی در سرزمین مادری، توسط ترکیه اشغالگر، محصول مبارزات شهری و تحمیل این حق توسط پیکارگران قندیل بوده است.
3-نگاه من به مبارزات کردها، همان نگاهی ست که بمبارزات مردم ایران دارم. من خود را جزئی از خانواده کردستان می دانم ، کردستانی که آزاد، دمکراتیک و سکولار باشد. آزادی کردستان، آزادی بلوچستان، آزادی آذربایجان از سلطه فرهنگی و سیاسی پان اسلامیست ها و پان ترک ها، مترادف با آزادی من می باشد.
بعنوان یک آزادیخواه،
4-مشکل شما اینست که جایگاه متجاوز و حکام جنایتکار را با مردمانی که در دفاع از خود بپاخاسته اند را مخدوش کرده اید.
5-من گروه تروریستی کردی نمیشناسم. نیروهائی که مورد نظر شما هستند، مردمانی هستند که در نتیجه تهاجم فاشیستی به انها، از خود دفاع مسلحانه کرده اند و این حق انسانی و دمکراتیک انها می باشد.
6-از نظر من اکنون عصر برداشتن دیوارهای کاذبی ست که مردم را از هم جدا کرده و می کند. ما اگر نمی توانیم امروز دیوارها را برداریم، لااقل مشی سیاسی را اتخاد کنیم که دیوارها کوتاه شوند و راه زندگی مشترک مسالمت آمیز، ورای تعلقات دینی، قومی و نژادی را در خاورمیانه تسهیل کنیم.
با احترام
اقبال اقبالی