مکث آگاهانه!

نمیدانم آیا خود نویسنده متن یا من منتشر کننده در رفتار کنش‌گرانه خود این « مکث» را داریم. 
🔸امیدوارم درسی باشد برای اپوزیسیون، شخصیت ها و فعالین ، بویژه برای آنهائیکه با کوچکترین اشتباه رقیب یا مخالف سیاسی خود، بمانند کرکس ها به جان «او» می افتند ، و مین واقعی میدان نبرد را فراموش می کنند . 

هوشنگ اسدی
-----------------------------
🤔مکث آگاهانه!
از محمود خادمی
«فیلم سینمایی *Mine*  داستان سربازی است که حین بازگشت از مأموریت در بیابانی برهوت ، یکی از پاهایش روی مین می‌رود، اما او بلافاصله متوجه شده و پایش را از روی مین برنمی‌دارد ، به همین دلیل مین عمل نمی‌کند. 
با توجه به شرایط خودش نمی‌تواند مین را خنثی کند، پس مجبورست چندین روز در انتظار نیروی کمکی بماند.
اگر پا را بلند کند بلافاصله مین منفجر می‌شه و مرگ او حتمی است . 
خستگی بیش از حد ، گرمای روز ، سرمای شب ، بی‌خوابی و ایستادنِ مداوم ، تشنگی و گرسنگی میتواند او را از پا دربیاورد.
در این حال و روز ، او به حالتی نیمه هوشیار فرو‌می‌رود  و مدام خاطرات گذشته‌اش را مرور می کند.
مینِ رابطه عاطفی با همسرش ، مینِ دعوا و نزاع با دوستان و همکارانش ، مینِ درگیری در کافه با غریبه‌ها و... ...
این مین توی  بیابان او را  وادار می‌کند تا کاری را انجام دهد  که قبل از این انجام نمی‌داده   ، 
*مکث کردن* .
او چند روز مکث می‌کند تا نیروهای کمکی برسند و مین را خنثی کنند .
مکثی طاقت فرسا و بسیار دشوار .
مین توی  بیابان ، استعاره  از مین‌هاییست  که او در  روابط عاطفی ، خانوادگی ، اجتماعی و شغلی خود منهدم کرده است.
این مکثِ چند روزه در  بیابان به او یاد میدهد  که اگر فوراً و با عجله به آن حوادث و اتفاقات واکنشی نشان نمی‌داد ، زندگی بهتری رو تجربه می‌کرد.
و به ما یاد میدهد که این *مکث آگاهانه*، چیزیست  که در زندگی پرتلاطم به آن  نیاز داریم.
ما به رویدادهای امروزِ زندگیمان همان واکنشی را نشان می‌دهیم که تجربه کرده‌ایم. ما به ناشناخته‌های امروز بر اساس شناخته‌های دیروز عکس العمل نشان می‌دهیم .
 مکث کردن موقع کنش‌ها و واکنش‌ها می‌تواند افقی از انتخاب‌های جدید را به روی ما باز کند.
آخر فیلم جالب تر است. 
 آخر فیلم متوجه می‌شویم  پای سرباز  روی هیچ مینی نبوده و فقط یک سر عروسک زیر پایش قرار داشته است، 
موضوع همین است . توی زندگی، مین‌های خودساخته‌ی زیادی برای خودمان  می‌تراشیم و گام بعدی را از دست می‌دهیم . خیلی از مین‌هایی که ما را فلج کرده‌اند وجود خارجی ندارند. زاده‌ی خیالات ما هستند و آنقدر به آنها باور داریم که حاضر نیستیم قدم بعدی را برداریم.
موفقیت و پیشرفت در زندگی هر یک از ما بستگی به نوع نگرش و احساس خودمان دارد.»
محمود خادمی

----------------------------------------

ادامه «مکث آگاهانه » (iranglobal.info)

هوشنگ اسدی