آبان امسال این حقیقت تلخ را آشکار نمود . عمق فاجعه عریان گشت. چنین حجم وسیعی از خشم و نفرت در واکنش به تشکیل یک فراکسیون قانونی باورنکردنی بود . از ان جهت که در تعاملات روزمره و گفتمان های سیاسی و اجتماعی که در بین لایه های زیرین جامعه تا نخبگان جریانهای مرکز گرا و تمامیت خواه وجود داشت سعی در پنهان نگاه داشتن و کتمان این خشم و نفرت ذاتی گشته بود اما تشکیل این فراکسیون عریانش نمود . عمق فاجعه آنجاست که نخبگان فکری این جریان که خود در ممالک توسعه یافته و دموکراتیک نشسته و و شاهد زنده ساختارهای دموکراتیک و پلورالیست محور کشورهای کثیرالمله و چند فرهنگه هستند پیشرو و پیشقدم در در حمله به این فراکسیون و محکوم نمودن تمام قد ان هستند . خشم انباشته در کلام اینان آنچنان عظیم است که در چشم انداز فردای ایران تصور شکل گیری فضای گفتمان و دستیابی به راه های برون رفت را نا ممکن می نماید
فراکسیون تورک زبانان مجلس بی شک حتی اگر کمترین کارایی نیز نداشته باشد حق طبیعی و بسیار ابتدایی تورکان ایران است که یکصد سال تمام زیر چکمه های ناسیونالیزم آریایی له شده اند .
تشکیل این فراکسیون بیش از همه صف بندی ها را آشکار نمود و البته حاوی یک پیام بسیار مهم بود :
اسیمیلاسیون با یکصد سال تلاش شکست قطعی خورده است !
قسمتی از مقاله روح الله مرادی قشقایی