اگر چپ دهه سی و چهل تجزیه طلب

باورهای قومی که گمان میکردند هویتمان بر آن اساس تشکیل شده است عبور کردند و حصارهای تنگ مذهبی و نژادی را بهم ریختند  و طرح یگانگی و احساس همبستگی  را با آگاهی ملی در انداختند ومعتقد نیستند که تثبیت دمکراسی در ایران در سطح عشیره ای است که می‌تواند به پیروزی برسد.
 چپ تنها باگفتن "ما مخالف نژادپرستی هستیم" بی مایه فطیر است.درکجا دیده شده است که احزاب چپ و احزاب لیبرال دمکرات اروپایی هم مثل احزاب "چپ ایرانی" در وحدت نظر و عمل با عده ای تجزیه طلب که تعبیر نژادی بغایت مادون تاریخی از مقوله ملت دارند و خواهان دولتهای قومی هستند باشند و  برابری حقوقی ملتشان را بطور بیولوژیک و از طریق تجزیه کشور دنبال کنند.
تاکید مطلق بر بار نژادی ملت مثل ملت ترک ،کرد و عرب و غیره  از طرف "چپ ایران " و محافل نژادپرست تجزیه طلب اساسا بار تاریخی-اجتماعی ندارد و  به همین دلیل است که معیار چپ در پاسخ دهی به مسئله "ملی"ماهیتی شدیدا نژاد پرستانه دارد.