پرسش دوم از: خانم مهرگان ملکی

است. خیلی از دوستانم در همین کرج وتهران ترک هستند. در دانشگاه کلی رفیق افغان دارم. هیچ مشکلی هم با هیچ کدام از این ها نداشتم وندارم که بخواهم هویت خودم را در مقابل این ها تعریف کنم.
از مجلس شورای اسلامی و نمایندگان عزیز هم نمی خواهم برای من فراکسیون فلان و فلان را تشکیل دهند. اگر راست می گویند فراکسیون مبارزه با فساد اقتصادی تشکیل دهند. فراکسیون رونق اشتغال تشکیل دهند. بگذارند فراکسیون لیبرال ها و سوسیالیست ها در مجلس شکل بگیرد. نه این که مثل دوران ملوک الطوایفی بخواهند ایران را تکه تکه کنند. هر تکه را هم بدهند به یک فرمانده سپاه سابق!
من هیچ گرایش ناسیونالیستی در زندگی ام نداشته ام. هیچ وقت هم از دید ایدئولوژیک به این موضوع نگاه نکرده ام. اما از یک دید واقع نگرانه و خیلی ساده می شود فهمید قومی کردن سیاست در ایران فقط فاجعه آفرین است. سرنوشت یوگسلاوی و عراق و سوریه جلوی چشم ماست. از طرف دیگر دقت کنید چه کسانی الان سردمدار قومیت گرایی در ایران شده اند. همان هایی که روزگاری از "اسلام" برای کاسبی خود سو استفاده می کردند. همان نظامیانی که روزگاری به نام اسلام سواستفاده های کلان اقتصادی کردند. الان فهمیده اند که دیگر گفتمان اسلامی برای فریب دادن مردم کافی نیست. رو به سوی قوم گرایی آورده اند. همین افراد با سو استفاده از قوم گرایی می خواهند فردا روز که تحولات جدی در ایران رخ داد ایران را تکه تکه کنند هر کدامشان یک تکه از این سرزمین را در دست بگیرند و بچاپند!
یک لحظه هم نمی توان تصور کرد که قاضی پور و عزیز اکبریان و چند نماینده از فیلتر شورای نگهبان رد شده در شهر های کردنشین و فلان فلان. به فکر منافع توده های محروم هستند. این ها فقط از الان می خواهند آدرس اشتباهی بدهند. دعوای قومی راه بیاندازند تا خود از ان آب گل آلود ماهی های درشت تری صید کنند. فریب این بازی کثیف را نباید خورد .
از صفحه : فواد شمس