هیچ کمونیست و سوسیالیست و چپگرای راستین ایرانی ، به تکه پاره شدن و تجزیۀ ایران نیندیشیده، و با آن همسو نبوده است. هیچ چپِ راستین ایرانی ، میهن ستیز نبوده است؛ بلکه همواره عاشق ایران و خلق ایران بوده است.
همۀ مارکسیست های ایرانی، انترناسیونالیست هستند. اما برای مارکسیستهای اصیل ایران ، راه انترناسیونالیسم ، همواره از ناسیونالیسمی مدنی و غیرافراطی و غیر ستیزه جو گذشته است. هریک از نامداران جنبش کمونیستی ایران، نخست ایرانیِ میهن دوست و در پی بهبود زندگی روزمره ی خلق ایران بوده اند ، سپس انترناسیونالیسم.
جنبش پرافتخار چپ ایران، سه ویژگی مهم و برجسته داشته و دارد:
1- شهامت و از خودگذشتگی در راه باورها ، وایستادن بر سرپیمان ، تا پای جان. در این عرصه ، جنبش پرافتخار چپ ایران ، کارنامۀ درخشانی دارد.
2- جسارت و شهامت گسست از سنتها و باورهای نادرست، و تبلیغ و ترویج اندبشه های مدرن و متدولوژیهای
3- مردم گرایی ، حساس بودن به درد و غم انسانها و رنج بردن از آن حتی هنگامی که شکلی کمابیش آرمانی و شیفته وار به خود گرفته و خواسته است بار همۀ جهان را خود بر دوش کشد یا آنگاه که پنداشته هرکجا مشتی گره شده مشت من ، زخم هرتازیانه پشت من. هرچه هست ، کمونیستهای ایران؛ جدا از هرگونه تحلیل و برداشتی که تک تک آنها از مسایل روز دارند؛ هیچ گاه از محنت دیگران، "بی غم" نبوده اند.