اگر بخواهیم سندی مبنی بر

در زندان شاه ابراز پشیمانی نکرد و مورد عفو ملوکانه قرار گرفت و با یک درجه تخفیف حکم اعدام او به حبس ابد تغییر یافت. امروز در میابیم که تقاضای عفو برای نجات از مرگ کاری عاقلانه است. کسی که چنین کاری را برای نجات جانش نکند، فردا روز اگر رهبر یک جامعه بشود، در صورت اختلاف یا باید او بر مسند قدرت بماند یا جامعه از دم تیغ گذرانده شود. پس تقاضای عفو و ابراز پشیمانی حتا در برابر سفاکانی مثل خامنه ای و خمینی برای نجات جان امری طبیعی است و هیچ انسان عاقلی آنرا تقبیح نمی کند. از همینجاست که ماهیت افرادی مانند رجوی مشخص میشود. برای او یک دنده بودن و لجوج بودن و سر خم نکردن یک ارزش است. برای همین بلاهتی که زمانی ارزش بوده به او آفرین گفته اند. این آدم لجوج و پریشان عقل درست مثل هیتلر فکر میکند. وقتی به هیتلر میگفتند که سربازان در جبهه روسیه دارند تلف میشوند عقب نشینی کنیم خودش را مثال می آورد که حاضر بود در جنگ جهانی اول تلف شود اما آلمان جنگ را نبازد لذا او میداند که سرباز آلمانی تا کجا ایستاده است. البته این نظر هیتلر و روانی هایی مثل او بود. مثل روز روشن بود که نه سربازان و نه فرماندهان آلمانی جبهه شرق راضی به این تلفات نبودند و شرط عقل نمیدانستند. اما امثال هیتلر و رجوی که دنیا را به وجود خودشان وابسته می بینند توانایی پذیرش شکست را ندارند.
اگر یک پدر عاقل و معمولی بود، از همان آغاز خودش را به نفهمی میزد که با پسرش حتا درگیر نشود و زیر سبیلی در میکرد. اما این هیتلر ما برایش شکست حتا در مقابل پسرش سرخوردگی است. او در مقابل شاه با تقاضای عفو نکردن ایستادگی کرده است حالا در مقابل این یک وجب بچه بخواهد دست تسلیم بالا ببرد؟ این است نگاه این آدم روانی.
لذا خطاب به محمد رجوی میگویم که پدرت را باید ببخشی.. او یک روانی قابل ترحم بیش نیست. به این چشم به او نگاه کن و از او دلخور نباش. از یک روانی و پریشان مغز کسی توقع رفتار پدرانه عادی نباید داشته باشد. راه زندگی ات را ادامه بده و برای سلامت حال روحی مسعود رجوی دعا کن. البته من و بسیاری ایرانیان هیچ دعایی برای او نداریم. اما تو پسر او هستی. او لایق ارتباط نیست اما از طرف پسرش لایق آرزوی بهزیستی او میتواند باشد.