Manochehr Maghssudnia

Manochehr Maghssudnia
Jilow Askar" آرزو کنیم که گام بعدی دولت بایدن و اتحادیه اروپا، خیانتی دیگر به آینده کشور ما و نجات دولت طالبانی جمهوری اسلامی در ‏ایران نباشد.‏" اصغر عزیز، این گزاره که تو در این نوشته کوتاه آوردی، همانی است که من بر آن نقد دارم. "خیانت" برای این کشورها از منظر خودشان، خیانت به منافع کشورشان می باشد، نه به منافع کشور دیگر مانند ایران یا افغانستان. آنها خروج از افغانستان را نه تنها خیانت ارزیابی نمی کنند، بلکه آنرا در جهت منافع کشور و مردم خود می دانند. در نتیجه در آینده هم ممکن است چنین سیاستی تکرار شود. چرا ما باید از آنها انتظار داشته باشم تا منافع خودشان را بر منافع مثلا افغانستان و یا ایران ترجیح دهند؟ میشه از آنها خواست و یا نقدشان کرد و یا اینکه ثابت کرد که پاره ای از سیاست هایشان با منافع بلند مدت آنها مغایرت دارد. و یا در پاره از از موارد ما با آنها دارای همپوشانی در منافع هستیم. بیش از این اگر انتظار رود، با واقعیت های جهان کنونی، که هر کشوری تلاش دارد تا بر اساس منافع ملی اش سیاست خارجی خودرا تنطیم نماید، همخوانی ندارد. جهانی که بیش از دوسوم کشورها در آن دارای حکومت های استبدادی، اقتدارگرا و توتالیتر تشکیل می دهند. با همه این کشورها که نمی شود، جنگیدو یا قطع رابطه کرد. هرطقع رابطه ای، اگر تصمیم جمعی از سوی مثلا کشورهای غربی نباشد، می تواند به از دست دادن موقعیت کشوری باشد که رابطه اش را قطع کرده است. مشکل ما این است که نیروهای سیاسی کشور مان ایران، هنوز درک واحدی از منافع ملی ندارند. تازه نیروهایی را داریم که برایشان منافع ملی اگر مطرح نباشد، در الویت نبوده و در رده های آخر برنامه هایشان جای می گیرد. مادام که چنین است، مادام که به عنوان یک واحد سیاسی ــ جغرافیائی دارای همبستگی ملی و درک مشترک از منافع ملی ( در کلی ترین خطوط آن) نشده باشیم، می توانیم به بازی گرفته شده و دیگران از ما سو استفاده نمایند. هم چنان که در گذشته استفاده کرده و هم اکنون کشورهایی نظیر روسیه و چین استفاده می کنند.