اینکه انقلاب ایران را محصول

اینکه انقلاب ایران را محصول توافق سران کشورهای مهم غربی در کنفرانس گوادالوپ و نوع انتشار اخبار پیرامون بیانیه‌های آیت الله خمینی از سوی رادیو بی بی سی در جریان اوج گیری اعتراضات علیه حکومت شاه در سال ۵۷ بدانیم، توهین به ملت ایران و خوانش واژگونه از از این رویداد بزرگ تاریخی است. انقلاب ایران با همه جنبه‌های خوب و بدش محصول گفتمان مسلط در دهه پنجاه و حرکت ملت ایران و تجربه تاریخی این مردم و نمایندگان فکری‌اش در ۴۳ سال پیش است.

اگر حرکت ملتی را با گزارش‌ها و نحوه انتشار اخبار یک خبرگزاری خارجی می‌توان سمت و جهت داد، چنین ملتی به طریق اولی و قبل از هرچیز می‌تواند تحت تاثیر روشنفکران و رهبران مذهبی خودش قرار بگیرد، که گرفت.

اگر اطلاعیه‌های آیت‌الله خمینی و هوادارانش در داخل کشور برای اعتصابات و تظاهرات در رادیو بی‌بی‌سی پخش نشده بود، این دعوت‌ها از طریق ارتباطات تلفنی و پخش از مساجد که به مکان‌هایی برای گردهمایی مردم تبدیل شده بود نهایتا به گوش مردم می‌رسید. چنانکه نوار سخنرانی او با چند روز تاخیر در ابعاد گسترده توسط هواداران او و بخشی از مردم انقلابی اکسیر می‌شد و به دست عموم می‌رسید.

اینکه کشورهای خارجی و در مورد مشخص و بریتانیا و برند رسانه‌ای آن بی‌بی‌سی، در پی منافع ملی خود هستند البته سخن درستی است. اما همیشه و‌ همواره چنین نیست که منافع ملی کشورها مغایر هم باشد. اگر دیروز انگلستان سابقه استعماری یا مغایر منافع ملی ایران داشته است، آیا لزوما امروز فعالیت بنگاه خبرگزاری این کشور در چنین راستایی عمل می‌کند؟