نخست بگم که من هیچ مخالفتی به

تقریبا همه ی تجزیه طلبان میگن که تجزیه طلب نیستند.این هم یک خدعه ی بزرگ است.
همه ی کشورهای دیکتاتوری بلوک شرق خودشان را دمکراتیک میخواندند.حتی عمو ژزف با میلیونها اعدامیش.
آیا باید سخن را باور کرد یا عملکرد را؟
تجزیه طلبان میگویند:از نفت خوزستان باید سهم ما را بدهید ولی دیگرکاری بما نداشته باشید که چه میکنیم.
لابد اگر کم آبی شد سهم آب و سایر چیزها را هم میخواهند.چرا باید بقیه مردم ایران موافق چنین کاری باشند؟
درست در هرج و مرج بهمن و اسفند ۵۷ آقایان هوس کردند سهم خودشان را جدا کنند.مثل این میماند که کشتی به سنگ خورده و سوراخ شده؛بعد چندنفر بجای کمک کردن به بقیه رفته اند دور تنها قایق نجات را گرفته اند و با آن میخواهند مستقل شوند.این رفتارنامش چیست؟
میدانید چرا مشهدی ها هوس تجزیه ندارند؟ چون افغانستان مثل کشور آران یا اقلیم خودمختار کردستان عراق نشده و اگر روزی افغانستان هم کوچکترین پیشرفتی دارا شود لابد کسانی هم در مشهد پیدا میشوند که هوس کنند برای خودشان شاه شوند و این آرزوی خود را در لباس زیبای خود گردانی میپوشانند.