Pandora Noury

درست میفرمایید که سد بزرگ تاریخی استبداد سیاسی و دینی بوده و هست . در عین حال لااقل دو پرسش همچنان باقی میماند
۱) آیا تولید فکر مختص جوامع دموکراتیک است ؟ تولیدات فکری غرب در قرون وسطی نافی آن است . در عصر معاصر ، آیا در دنیا ، کسانی نبودند که در بدترین موقعیت سرکوب و حتی در زندان ، در آشویتز و یا در تبعید سیبری به تولید فکر پرداختند ؟
البته استبداد مانع پخش فکر و تبادل نظر است ولی مانع تولید فکر لااقل در خفا نیست . لازم نیست همه جسارت کسروی را داشته باشند و جان بر کف و یک تنه مبارزه کنند ولی چرا حتی بعد از قتلش کسی حتی در خفا راه او را ادامه نداد ؟ اگر چندی ازنخبگان ما چنین میکردند که با وقاحت اعلام نمیکردند که بخاطر استبداد جزوه خمینی را نخوانده بودند ! ۲) چرا بعد از بیش از ۴۰ سال زندگی در کشورهای دموکراتیک هنوز قادر به تولید فکر نیستیم و از آن امنتناع میورزیم !؟ چرا در این مدت نسبتا طولانی ، به پیروی از روش پرسشگری آرامش دوستار ، زنجیره های بعدی بوجود نیامده اند !؟ چرا دین دار و بخصوص بی دین همچنان اسیر بند های خود ساخته هستند و توان فاصله گرفتن از خود را ندارند ؟ چرا فرهنگ تبادل نظر ، چالش فکری نه مغرضانه بلکه صادقانه که مکمل تفکر خود مختار است بوجود نمی آید ؟
بنظر میرسد که به موازات استبداد ، تنبلی فکری و نقش مصرف کننده تولیدات فکری غربی بصورت سطحی و یا با کج فهمی را نمیتوان نادیده گرفت . مسئولیت ناپذیری شخصی و گروهی نخبگان ایرانی اهمیت بسزایی دارد
با احترام