Haidar Sohaili Esfahani
نظرات رسیده
Haidar Sohaili Esfahani
مسیری که در ایران پیش روست، مسیری نسبتا معقول است. نخست، توان نظامی ایران، به شکل فزاینده‌ای در حال تقویت است که عملا از مداخلات خارجی کم می‌کند و ما را از تمامیت ارضی
Haidar Sohaili Esfahani
مسیری که در ایران پیش روست، مسیری نسبتا معقول است. نخست، توان نظامی ایران، به شکل فزاینده‌ای در حال تقویت است که عملا از مداخلات خارجی کم می‌کند و ما را از تمامیت ارضی مطمئن. این که ایران به سوی نیروی دریایی نیرومندی حرکت می‌کند، آرزویی دیرینه است که همیشه تحولات سیاسی اجازۀ تحقق آن را نمی‌داد. دوم، حوزۀ تولید است. کاهش ارزش پول که از دوران وزارت دکتر امینی، ناگهان با سیاست‌های واردات محور هویدا برخورد کرد و روند معکوس افزایش ارزش و توقف روند تولید واقعی را در پی داشت، پس از سال‌ها با سیاست‌های تولیدمحور همراه شد که در صورت تداوم، نویدبخش اتفاقات خوبی در حوزۀ اقتصادی خواهد بود. سوم، نظام، به سبب محرومیت از انبان نفت، روز به روز متکی بر قدرت اقتصادی مردم می‌شود و به تدریج پدیدۀ دولت یا حکومت مفتخور از ایران رخت بر خواهد بست. از آن جایی بوضوح هیچ امکانی برای موفقیت برجام نیست و مذاکرات آتی هم، صرفا مذاکره برای مذاکره است و حتی اگر نتیجه هم بدهد گذراست، این فرایند احتمالا ادامه خواهد یافت. چهارم، هویت ملت ایران، در حال شکل‌گیری است. این خبر بسیار عالی است و عملا به «دولت نوکر ملت» خواهد انجامید. ما مردم داخل، با دستآوردهای انقلابی و ناگهانی به شدت مخالفیم. این روندی است که باید معقول و به تدریج روی دهد. ما از نظریات سقراطی افلاطون و ارسطو، تاکنون، مستحضریم که هرج و مرج، عناصری از دموکراسی را با خود دارد، اما هرج و مرج در اصل آفت دموکراسی است، نه دستآورد آن... دستآورد محدود و تدریجی دموکراتیک که با تربیت دولت و نظام به دست آید، به مراتب بهتر از دستآوردهای ظاهری و ناگهانی است که هرج و مرج و دخالت خارجی به اسم دموکراسی به ما تحمیل کند و دست آخر، آرزوی دیکتاتور خونریزی را بکنیم که اوضاع را اقلا آرام و امن کند، ولو با از بین بردن آزادی‌ها و حقوق بشر...
مسیری که در ایران پیش روست، مسیری نسبتا معقول است. نخست، توان نظامی ایران، به شکل فزاینده‌ای در حال تقویت است که عملا از مداخلات خارجی کم می‌کند و ما را از تمامیت ارضی مطمئن. این که ایران به سوی نیروی دریایی نیرومندی حرکت می‌کند، آرزویی دیرینه است که همیشه تحولات سیاسی اجازۀ تحقق آن را نمی‌داد. دوم، حوزۀ تولید است. کاهش ارزش پول که از دوران وزارت دکتر امینی، ناگهان با سیاست‌های واردات محور هویدا برخورد کرد و روند معکوس افزایش ارزش و توقف روند تولید واقعی را در پی داشت، پس از سال‌ها با سیاست‌های تولیدمحور همراه شد که در صورت تداوم، نویدبخش اتفاقات خوبی در حوزۀ اقتصادی خواهد بود. سوم، نظام، به سبب محرومیت از انبان نفت، روز به روز متکی بر قدرت اقتصادی مردم می‌شود و به تدریج پدیدۀ دولت یا حکومت مفتخور از ایران رخت بر خواهد بست. از آن جایی بوضوح هیچ امکانی برای موفقیت برجام نیست و مذاکرات آتی هم، صرفا مذاکره برای مذاکره است و حتی اگر نتیجه هم بدهد گذراست، این فرایند احتمالا ادامه خواهد یافت. چهارم، هویت ملت ایران، در حال شکل‌گیری است. این خبر بسیار عالی است و عملا به «دولت نوکر ملت» خواهد انجامید. ما مردم داخل، با دستآوردهای انقلابی و ناگهانی به شدت مخالفیم. این روندی است که باید معقول و به تدریج روی دهد. ما از نظریات سقراطی افلاطون و ارسطو، تاکنون، مستحضریم که هرج و مرج، عناصری از دموکراسی را با خود دارد، اما هرج و مرج در اصل آفت دموکراسی است، نه دستآورد آن... دستآورد محدود و تدریجی دموکراتیک که با تربیت دولت و نظام به دست آید، به مراتب بهتر از دستآوردهای ظاهری و ناگهانی است که هرج و مرج و دخالت خارجی به اسم دموکراسی به ما تحمیل کند و دست آخر، آرزوی دیکتاتور خونریزی را بکنیم که اوضاع را اقلا آرام و امن کند، ولو با از بین بردن آزادی‌ها و حقوق بشر...