در رژیم آخوندی که اقتصاد آن

..... این رژیم است.

با آن که در اصل چهل و چهارم قانون اساسی رژیم ولایت فقیه همه بانک ها باید عمومی باشند و با آن که در دین اسلام رباخواری حرام است اما چون در دوزخی بی همتا در جهان به نام ایران و در سایه رژیم دزدان سر گردنه تنها قانونی که به کار گرفته می شود قانون: "ما می فرمائیم!" است در سایه برنامه ایران بر باد ده خصوصی سازی بانک های خصوصی نیز آغاز به کار کردند!

اما پاسخ این پرسش که خصوصی سازی بانک ها در ایران آخوندی چه ویژگی هائی را دارد و چگونه ابزاری برای ریخته شدن پول های مفت و بادآورده به جیب های سرمایه داران و زرسالاران وابسته به این رژیم است؟ چنین است:

در سایه خصوصی سازی بانک ها چند زرسالار و سرمایه دار که پول های هنگفتی دارند گرد هم می آیند و پول هایشان را روی هم می گذارند و یک بانک خصوصی درست می کنند، سپرده گذاران که بسیاری از آنها نیز مردم کم درآمد کوچه و خیابان هستند در این بانک حساب باز می کنند و دارائی این بانک چند برابر می شود! سپس این بانک خصوصی به مردم وام می دهد و از آنها بهره می گیرد و دارائی این بانک خصوصی در سایه رباخواری باز هم چند برابر می شود!

وام گیرندگان دو گروه هستند، یک گروه کارگران و رنجبران و دهقانان و مردم کم درآمد کوچه و خیابان هستند که باید از بام تا شام کار کنند تا هم وامی را که از آن بانک خصوصی گرفته اند و هم بهره آن وام را به آن بانک بدهند وگرنه زندانی خواهند شد! گروه دیگر کارخانه داران و سرمایه داران و زرسالاران دانه درشت هستند که از آن بانک خصوصی وام های کلان گرفته اند تا کارخانه ها و بنگاه های اقتصادیشان را بگردانند که در آن کارخانه ها و بنگاه های اقتصادی نیز باز باید کارگران و رنجبران از بام تا شام کار کنند تا وام و بهره آن وام به آن بانک خصوصی پرداخت شوند!

همچنان که دیده می شود بانک خصوصی ابزاری برای چند رباخوار مفت خور برای به دست آوردن پول هائی با ارقامی نجومی و باور نکردنی است که آن دارائی هنگفت و مفت و باد آورده نیز فراورده دسترنج کارگران و رنجبران و دهقانان است و این بانکداران بی آن که کار کنند و رنج ببرند مانند زالو خون مردم را می مکند و روز به روز فربه تر می شوند!

این زالوهای سرمایه دار و زرسالار پس از به دست آوردن کوهی از پول برای خر کردن مردم و خرسواری فلسفه بافی کرده و درباره خلاقیت، مدیریت، پشتکار، تلاش، ابداع، اختراع، نوآوری رقابت، رشد فکری، رشد اقتصادی، کارآفرینی، اشتغال، بهره وری و ..... داد سخن می دهند!

پــــــــــــــــــــس چــــــــــــــــــــه بــــــــــــــــــــاید کــــــــــــــــــــرد و چــــــــــــــــــــاره چیست؟

*****همگان در میدان کردار دیدند که خصوصی سازی چیست و چه پیامدهائی دارد پس چاره کار عمومی سازی (سوسیالیسم) است.*****

در سایه بانکداری عمومی (سوسیالیستی) بانک ها از آن همه مردم هستند و دولت برگزیده شده از سوی مردم به نمایندگی از مردم بانک ها را می گرداند و هیچکس نیز از راه وام دادن به مردم و راه اندازی دستگاه رباخواری به دارائی های مفت با ارقام نجومی و باور نکردنی دست نخواهد یافت! و اگر به مردم یا بنگاه های اقتصادی و کارخانه ها (که آنها نیز در سایه سوسیالیسم از آن همه مردم هستند) وام داده شود از وام گیرندگان تنها کارمزد دریافت خواهد شد نه بهره بانکی!

کارمزد و بهره بانکی دو پدیده ناهمسان هستند، کارمزد برابر با هزینه آب و برق و تلفن و مزد کارمندان و ..... برای گرداندن یک بانک است اما بهره بانکی برابر با به دست آوردن پول های مفت و باد آورده از راه رباخواری است! که در سیستم سرمایه داری دولتی (مانند شوروی) آن پول های مفت و باد آورده به جیب گردانندگان دولت ریخته می شوند و در سیستم سرمایه داری نادولتی آن پول های مفت و باد آورده به جیب رباخواران بانک خصوصی ریخته می شوند (مانند جمهوری اسلامی ایران)

به هر روی در سیستم بانکداری عمومی (سوسیالیستی) ما چیزی به نام بهره بانکی و به دست آوردن پول های مفت و باد آورده نداریم!