پیک سروش

 

                            نوید سروش 
سروده منوچهر برومند 
        م ب سها 
   دیشب سروش آمد و گفتا به فرَّهی 
    این روزگارِ تلخ  شود شادی و بَهی 

آن‌ حُزنِ جانشکار که افسرد مردمان 
رو در گریز گیرد و این جامِ غم تَهی 

از بسته، دستِ خلق، ‌گره وا شود به صبر 
دستِ ‌‌ رها‌  به‌  سر‌‌   بنهد   افسرِ    مَهی 

رنجِ هُزال۱ روی بَرَد در محاقِ دهر 
گیرد  نحیفِ‌ جم ز ظفر باز فربَهی 

فردوس ساحتی و‌‌ در آن گَنده خواره زاغ 
پردیسِ جم  نشان  و کجا  جایِ   ‌گمرَهی 

ایران سرایِ صحبتِ احرارِ روزگار
  بیند  به‌  فَرّ و زیب  فرازانِ فَرّّهی

خورشیدِ‌ زرنشانِ  سرآور  زِ   خاوران 
  پاشد به خاکِ پاکِ وی اَش زرِّ ده دَهی  

بنگر" سها" شقایق و مینا به برزنش  
شمشیر و شیرِ پرچم و آذین خرگَهی

۱: هُزال = لاغری ، نزاری ، نحیفیچ