دوستان گرامی، برای فهم چگونگی

..... مردم آن سرزمین در یک رژیم سرمایه داری نمونه ای می آورم:

میوه ای داریم که بهای هر کیلوگرم آن یک دلار است، پس از آن که از آن میوه کمپوت درست می شود هر کیلو کمپوت به پنج دلار فروخته می شود، از این پنج دلار یک دلار بهای میوه است، یک دلار هم بهای بسته بندی و شکر و سوخت و ترابری و هزینه های دیگری است که برای درست شدن کمپوت از آن میوه پرداخته شده اند که فرمول آن این چنین است:

میوه یک دلاری + هزینه یک دلاری = کمپوت پنج دلاری

همچنان که دیده می شود از پنج دلار اگر دو دلار را کم کنیم آن چه بر جای می ماند سه دلار است و سه دلار بر ارزش میوه یک دلاری افزوده شده است، اکنون پرسش این است که این ارزش افزوده و این سه دلار بهای چیست؟

سه دلار چیزی است که دیوید ریکاردو اقتصاددان انگلیسی آن را "ارزش افزوده" می نامد و کارل هاینریش مارکس فیلسوف نامدار آلمانی آن ارزش افزوده را بهای کاری می داند که کارگران انجام داده و با کار خودشان کاری کرده اند که دستمایه دو دلاری به کالای ساخته شده ای به ارزش پنج دلار رسیده است، از این روی سه دلار بهای کار کارگرانی است که کالائی جز نیروی کار خودشان را برای فروش ندارند!

اما آیا آن سود سه دلاری به کارگران می رسد؟ نه! سرمایه داری که دارای ابزار کار (سرمایه) است به کارگران نیم دلار برای خوردن و نمردن می دهد و دو و نیم دلار دیگر به جیب کارخانه دار ریخته می شود و کارخانه دار بی آن که کاری کرده باشد از دسترنج کارگرانی که کالائی جز نیروی کارشان را برای فروش ندارند و آن را به بهائی پائین تر از ارزش حقیقی آن می فروشند سودهای فراوان و پول های مفت به دست می آورد!

کار را چه کسی انجام داده است تا از میوه ای که هر کیلوگرم آن یک دلار است کمپوت پنج دلاری درست شود؟ روشن است که کار را کارگرانی انجام داده اند که در کارخانه کمپوت سازی کار می کنند، از این روی سه دلار ارزش افزوده هم بهای کاری است که کارگران انجام داده اند اما سرمایه داری که گرداننده کارخانه کمپوت سازی است چون دارنده ابزار کار (سرمایه) هست ارزش افزوده را به جیب خودش می ریزد!

در اقتصاد کمونیستی ابزار کار (سرمایه) از آن همه مردم است و ارزش افزوده کالاهای ساخته شده نیز از آن کارگران و رنجبران و دهقانانی است که کار می کنند و کار نکردن و مفت خوردن جائی در اقتصاد کمونیستی ندارد!