سرشته ز عشقِ تواَم

 سرشته ز عشقِ تواَم

رضا بی شتاب

بازم هوایِ خوبِ تو آمد مرا رُبود

بازا! کبوترِ دلتنگم وُ هوا کبود

فراقِ تو آتش به جانِ من چنان فکند

که می دَوَم به جستجویِ تو هر سو چو دود

تویی تمامِ هستیِ من به که گویم این

کجا رَوَم که بی تو کَسَم دری نگشود

به که نالم ز خسته جانِ شکسته شکیب

که هیچ کس اینجا سخن ز دردِ من نشنود

بیا نگهی کن به لطف آفتابِ بی غروب

تا به خاکِ پای تو افتم رَوَم به سجود

همه ذراتِ من ز تو هست وُ در جَوَلان

به یادِ تو در سماع ام وُ بیان وُ سرود

مسکین زمانه ای که تمسخر کُند وطن

زین سنگِ ناسزا که سوی تو بارَد چه سود

همیشه در فراز هستی وُ بوده ای ستُرگ

دشمن به کینه در کمینِ تو هست وُ حسود

وطن تویی به تلاطم همیشه در خروش

دریایِ بیکرانِ آبی وُ ما همه رود

آخر خوش ست با تو به پرواز بودنم عزیز

عشق ات سرشته در کنارِ تواَم تار وُ پود

این انتظارِ تو آخر کجا کشد مرا

کز چشمِ مضطرب خواب وُ ز تن توان زدود

بر چار راهِ انتظار همه چشمم وُ خموش

تا یک دمی بیایی وُ گویی که: غم غنود

ایران! ز دیده دوری وُ نزدیک در دلِ من

گفتم مگر که سویِ تو آرَد نسیم درود

2013 / 11 / 13

 http://rezabishetab.blogfa.com‍