فراخوان براي اعتراض به وضعييت اسفبار زندگي كارگران

علیرغم وعده های انتخاباتی رئیس جمهور برای افزایش حداقل مزد کارگران، رفتار تاکنونی وزیر کار در طول بیش از سه ماه گذشته نشان داده است که رویکرد وزارت کار در برخورد به زندگی و معیشت ما کارگران، نه تنها عین رویکرد دولتهای پیشین، بلکه ضد کارگری تر از آنها نیز هست. چرا که وزیر کار جدید حتی مصوبه افزایش بسیار ناچیز حق مسکن کارگران را نیز که در دولت احمدی نژاد مصوب شده بود به اجرا نگذاشت، بخشنامه طرح استاد شاگردی عصر حجری را متوقف نکرد و در پاسخ به خواست چهل هزار کارگر برای افزایش حداقل مزد حتی زحمت ارائه پاسخی مناسب را به خود نداد و در چند خط اعلام نمود که جواب همان است که سال گذشته به شما داده شد. تمامی این دهن کجی ها به خواستهای ما کارگران در حالی است که طی نزدیک به سه سال گذشته همه کارفرمایان از بخشهای دولتی گرفته تا بخش خصوصی هر قدر که منفعت شان ایجاب کرده است قیمت محصولات تولیدی خود را تا چندین برابر افزایش داده اند و به بهانه تحریمهای اقتصادی انواع حمایتهای مالی از دریافت وام با سودهای ناچیز تا بخشودگی مالیاتی و بسیاری امتیازات قانونی و غیرقانونی دیگر از به اجرا گذاشتن بخشنامه طرح استاد شاگردی تا عدم پرداخت بموقع دستمزدها و اخراج سازیها تا تعرض به بسیاری از حقوق قانونی ما از قبیل ناهار و پاداش و لباس کار و ... را نصیب خود کرده اند و شرایط اقتصادی موجود برای آنان به خوان یغمائی به بهای گرسنگی و خون دل خوردن همسر و فرزندان ما تبدیل شده است. کارگران و همکاران در سراسر کشور ما کارگران در بخشهای مختلف تولیدی و صنعتی در طول نزدیک به یک سال و نیم گذشته از طریق طومارهای اعتراضی و تجمع و اعتصاب نشان دادیم که میتوانیم متحد و همبسته در کنار یکدیگر قرار گیریم و برای به کرسی نشاندن خواستهایمان به مبارزه برخیزیم. امروزه با توجه به هزینه های بسیار سنگین و غیر قابل تصور زندگی، شرایط بگونه ای است که دیگر هیچ شکلی از فداکاری در حق خانواده هایمان از قبیل کار 12 ساعته و 16 ساعته نمیتواند متضمن حفظ معیشت و شرافت مان باشد لذا بمثابه یگانه راه حل باید متحدانه و بمثابه یک پیکر واحد برای حفظ زندگی و معیشت مان دست اندر کار اعتراضی گسترده به شرایط مصیبت بار کنونی شویم و با خواست افزایش حداقل مزد اجازه ندهیم بیش از این زندگی ما و همسر و فرزندانمان قربانی تامین منافع سرمایه داران شود. نباید بیش از این ساکت بنشینیم و سرنوشت زندگی خود را بدست کسانی بسپاریم که اساس و محور تصمیم گیریهایشان در شورایعالی کار تامین منافع صاحبان سرمایه و سودهای نجومی برای آنان است. به هر شکلی که میشود باید دست به اعتراض زد. این اعتراضات را با توجه به آغاز کار جلسات کمیته های مزد در شورایعالی کار باید از هر طریق ممکن از قبیل نامه ها و طومار های اعتراضی تا اعتصابات و تجمعات کوچک و بزرگ از همین امروز آغاز نمود و آنرا تا حصول نتیجه ای روشن ادامه داد. اعتراض تنها راه حفظ معیشت و شرافت ماست و حداقل مزد ما کارگران نه در گرو سپردن سرنوشت تعیین آن بدست شورایعالی کار، بلکه در گرو ابعاد و گستره اعتراضات ماست. اعتراض به میزان حداقل مزد کنونی از مدتی پیش در پتروشیمی های ماهشهر آغاز شده است و هم اکنون کارگران پتروشیمی بسباران با خواست افزایش حداقل مزد در اعتصابند. ما نیز در سراسر کشور از هر طریقی که میتوانیم به اعتراض برای افزایش حداقل مزد بپیوندیم و امسال را به سالی برای نشاندن لبخند بر چهره خانواده هایمان تبدیل کنیم. اتحادیه آزاد کارگران ایران – 29 آبانماه 1392