نوروز و بی نوروزانمان را دریابیم

دیار ما دیری

در رویای بهار است

در خانه ی ما سرماست

در آشیانه های کوچک ما

سوزِ سرما فرمانرواست.

و

گرهِ مشتِ یخیِ شبسوار

همچنان سخت و بی گدار

بر زمینِ آرزوهای بهاری ـ

نامردمانه می کوبد.

و

بر بالای تیره ی تنگِ زندگی

خلافتمدارِ زمستانی

همچنان، در عمقِ شبِ بلند

دریده و بی شرمانه

با وقاحتِ تمام، لمیده

و

 برای قحطی زدگان و شبیخون گرفتگان

نوحه سرایی می کند.

او، دوباره

صدای پای نوروز و آفتاب را

در مذاب قطراتِ وجود خویش

بی تاب، شنیده و چشیده

ترسان و لرزان

در خود چمیده

بر ارکیده ی زمهریر انجمادِ خویش

 همچون کنه،

سفت چسبیده است.

و

بر دامنِ زمانه ی تلخ ِسیاهمدار

همچنان، پُرکار ـ ریا ـ می بافد

و

برای لشگر گرسنگان

نسخه ی مقاومت می پیچد.

و

هیهات که

 بر کام خالی انسان ها و جان زمانه ی بی قرار

مشت های یخی می کوبد.

او،

در پی بی آبروئی خورشید است

بهار ما را نشانه رفته است.

 نوروز و بی نوروزانمان را دریابیم!

بهنام چنگائی 27 اسفند 1392