غزلِ آزادی

غزلِ آزادی

در خلوتِ خورشید خیالِ تو درخشید

هر ذره صفت های پَرِ خویش بسنجید

از چشمۀ نوشِ تو جهان مست برآمد

زیرا که مَه وُ مِهر مِی از دستِ تو نوشید

یک دانه نشاندی به دلِ خاکِ خموشان

باغی ز پیِ باغ برون آمد وُ رویید

سرمای فسونگر که بسی قصۀ شب گفت

با دیدنِ تو خواب شد وُ شعبده برچید

آن کس که زمین را به ستم سلسله می بست

تومارِ نگونسارِ بدش مرگ بپیچید

آن کاخِ بلند وُ در وُ دیوار وُ عسس ها

آنی به هوا رفت وُ زِ هم معرکه پاشید

آن کس که سپاهِ ستم وُ دستِ ستم بود

چون سایه سیه رو شد وُ از شرم پریشید

زندان که بسی جانِ جوان بُرد به تاراج

بیخ و بُن اش از ریشه برافتاد وُ بخوشید1

بر تارَکِ این خانۀ تاریک تر از غم

خورشیدِ سخن آمد وُ بر خانه بتابید

بگسست زِ هم سلسله وُ بندِ گرانبار

جان نیز به آغازِ جوانی شد وُ خندید

دل های جدا مانده ز اقصایِ غریبی

با هیبتِ دریا شد وُ پیوسته خروشید

زین شادیِ بازآمده از راهِ پریشان

در چشمِ زمان خوشۀ امید بجوشید

دستی زِ پیِ دست برآمد به محبت

یار آمد وُ رخسارِ خوشِ یار ببوسید

آن بادۀ گلرنگ فراز آمد وُ آزاد

در جامِ جهان قهقهۀ شوق برقصید

نوروز گُل آورد وُ سرِ سفرۀ سرسبز

با ساز وُ نوا آمد وُ شادی به تو بخشید

اکنون غزل وُ بانگِ رهایی به لبِ یار

تنپوشِ بهاریِّ درختان بدرخشید

ــــــــــــــــــ

1- خوشیدن = خشکیدن

2014 / 3 / 26

http://rezabishetab.blogfa.com‍