از سال 1327 تا کنون که یعنی 63 سالی که طی آن تاریخ جنبش کارگری میهنمان و حزب توده ایران انسان های بسیار و گوناگونی را به خود دیده است. کسانی همچون: خلیل ملکی ها، رادمنش ها، شرمینی ها، بهرامی ها... و... و نیز روزبه ها، سیامک، کیوان ها، وارتان ها، ناوی انوشه ها و تیزابی ها ... و ... در برهه ی انقلاب 57 تا کنون نیز کسانی همچون: امیرخسروی ها، فرجادها، پرتوی ها، شهبازی ها و علی خدایی ها... و نیز... طبری ها، کیانوری ها، جوانشیرها، نیک آیین ها مهرگان ها، آذرنگ ها و خاوری ها و... و... 
 
استاد عزیز!.. 
این واقعیت یعنی «با بسياري از رهبران خردمند حزب از نزديک آشنا بودن» به قول هیچ آدم منصف و منطقی و عاشق حزب توده ی ایران نشان آن نیست که آن شخص «فرزند اين حزب بوده و در دامن آن بزرگ شده » باشد!..
همه این را به خوبی می دانند. شما خیلی خوب تشخیص می دهید. و من رفیق کوچک حزب هم می توانم  خیلی راحت بفهمم که بيش از ٦٠ سال تنها «در گرداگرد» حزب توده ايران فعاليت داشتن، به هیچ رو مؤید این سخن نیست که مدعی «تمام ذرات وجودش آنچنان که زنده ياد خسرو روزبه مي گفت، از عشق به حزب توده ايران آکنده بوده باشد.»!! 
 
گرامی!.. 
خسرو روزبه، قهرمان پرورش یافته در دامان حزب توده ایران، هرگز سر از آستان جانان بر نداشت و از حزبش روی برنگرداند!.. او تا واپسین نفس هایش هم که فریاد سرداد «همه ذرات وجودم توده ایست!» عضو حزب توده ایران بود. و جسمش جانش و تمامی ذرات وجودش را برای فعالیت در درون حزبش و طبق موازین لنینیست حزبش به کار گرفت. سخنی از که شما از او نقل کرده و سعی دارید به استناد آن خود را در تراز او  قرار دهید، تنها یک شعار و تنها یک ادعا در گفتار نبود... روزبه، سخنش