آنانی که با انواع و اقسام روشهای شانتاژی و حذفی و لیچارگوییها و لومپن بازیها و متلکها و بدپوزیها و تهمتها و امثالم به «مسیح علینژاد» و دیگرانی همچون او که برای «آزادی» جانفشانی میکنند، به هر کثافتکاری دست می آویزند، فقط به دنبال حذف فیزیکی او هستند تا بتوانند از این طریق، هم به مقاصد خود دست یابند، هم به دیگران تحمیل و تلقین کنند که ما نمیگذاریم هیچ احدی روی حرف ما، حرف بیاورد و به سنجشگری رفتارها و گفتارها و ادّعاهایمان اقدام کند و راه فردی خودش را برود. آنها اعتقاد دارند که مای همعقیدگان و امّت بی مغز و تابع با شعار اطعنا و سمعنا، فوری او را حذف خواهیم کرد و اگر به چگنش بیاوریم او را همچون «جمشید جم» با ارّه نفرت و تبلیغات و شایعات و تهمتها و افتراها از میان به دو تکّه تبدیل خواهیم کرد تا «ضحّاک وار» همچنان بر اریکه قدرت برای خونریزی و گیوتینداری و تجاوز و غارت و سرکوب، «قرنهای قرن»، سلطان صاحبقران بمانیم.
«مسیح علینژاد» با جثّه ای چهل و پنج کیلویی. زنی تنها، امّا امیدوار و پر توان و دریادل. اگر سر تا پای او را زیر ذرّه بین شعور فرهیخته و فرزانگیهای بی غرض بگذارید، خواهید دید که پنج کیلو، گوشت و پوست و استخوان و رگ و خون است و چهل کیلو، «درد استخوانسوز». دردهایی که صدای یکپارچه و رسا و گویای آن از اعماق تاریخ ایران، واتاب دهنده زجر و عذاب انسانهائیست که در کشمکش قدرتپرستان حاکم و بی فرّ، فرزندان و عزیزان خود را از دست داده اند. فریاد آنانیست که حقّ زندگی و آزاد زیستن را از آنها به غارت برده اند. فریاد ضجّه آور آنانیست که در سیاهچالها و زندانهای مخوف کریه ترین خاصمان زندگی به آنها تجاوز شده است. فریاد دلخراش کودکانیست که پدر و مادر آنها را به قتل رسانده اند یا محبوس کرده اند.
«مسیح علنیژاد» اگر بسان خیلیهای دیگه میآمد و برای خودش از ماتیک و بوتوکس و شورت و کرست و انواع و اقسام اکروباتبازیهای سکسی و امثالهم حرف میزد، صد البته که مقبول بیت رهبری لواطگرایان بود و هوراها برایش میکشیدند و تشویقنامه میفرستادند و از او، انواع و اقسام راهنمائیهای مومن پسند را درخواست میکردند. اگر می آمد و همچون «آمنه ساداتها» با قیافه ای یخ زده و بی روح فقط آلت دست مُلّایان میشد یا همچون بدبخت بیچاره هایی که شاید به نان شب محتاجند و از درد ناچاری به مثلا کار !؟ آبرومندانه و قدسی تن میداد و همچون خواهران حجاب بان میشد، یا در رکاب برادران سپاهی برای امریات و ناهیات، خودش را جرّ میداد، صد در صد در رده و مقام فاطمه زهرا محسوب میشد و هر هفته تقدیرنامه از دست مبارک مقام معطّم رهبری دریافت میکرد.
امّا «مسیح علینژاد»، پهلوانی عاشق و مهرورز است که به مسئولیّت خودش در دوران نسل خودش پی برده است. او فرزند زمانه خودش است با ابدیّتی ماندگار بر تارک تاریخ «دردهای انسانهایی» که برای زندگی و زیستن شادخوارانه به پا خواستند و هرگز سر خم نکردند و همچنان پیکار میکنند. تمام اینهمه خصومتها و نفرتها و بیزاریها و کینه توزیهای متشرعانه که از جوانب مختلف در درون مرزها و بیرون مرزها علیه او بسیج شده اند، فقط و فقط یک هدف را دنبال میکنند. نابودی فردیّت و شخصیّت انسان در مقام واحدی مستقل اندیش که بر کرامت خدایی و شاهنشاهی خودش آگاه شده است و هرگز تن به ذلّتهای همشکل و همعقیده و همگونه و هممرام شدن و امّت هر چی آقا گفت تبدیل نمیشوند. وی خاریست بسیار گزنده در چشم تمام آنانی که سمتگیریهای قدرتپرستی و دوام ابدی اقتدار خودشان را آرزومندند: «خواه حزب اللهی باشند، خواه آته ائیست باشند، خواه لیبرال باشند، خواه دمکرات باشند، خواه جمهوری خواه باشند. خواه مشروطه و سلطنت خواه باشند. خواه التقاطی از همه اینگونه همگونه خواهان باشند».
بزرگترین خطر برای گرایشهای قدرت پرست، فردیّتها و شخصیّتهای مستقل اندیش و تکرو هستند؛ بویژه اگر محبوبیت نیز داشته باشند. گرایشهای قدرت پرست در یک چیز مخرج مشترک دارند؛ آنهم نابودی انسان مستقل اندیش و آگاه و متکّی به خود و تا حذف فیزیکی آنها نیز با همدیگر، همدل و همسو و همعقیده گامهای زرّادخانه ای برمیدارند.
فلاکت جامعه ایرانی در تمام ابعادش در اسطوره «فریدون و دادگزاری در حقّ فرزندانش» به عالی ترین و غم انگیزترین فرم ممکن در «شاهنامه» به جا مانده است که نشان میدهد «سائقه حسادت هولناک و نابودگر»، بیش از هزار سال است که واقعیّت دردناک و خون آلود مناسبات کشوری و اجتماعی ایرانیان را تا امروز رقم زده است. زمامداران و کنشگران و مدّعیانی که نتوانند سائقه حسادت را در وجود خودشان، کرانمند و تحت اختیارات فهم و شعور و خرد خودشان در آورند و کنترل کنند، جامعه ایران را تا روزگاری که بقا داشته باشد فقط میتوانند به میدان کشتار و خونریزی تبدیل کنند؛ ولاغیر.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان