ناظر گرامی، از نظر من تنها
آ. ائلیار
ناظر گرامی، از نظر من تنها ملیتهای تحت تبعیض کافی نیستند. حرکت واقعاً باید عمومی شود. در حرکت عمومی جامعه شیوه مبارزه به واکنش حکومت بستگی دارد. اگر مثل قذافی عمل کند مردم هم مجبورند از خود دفاع کنند. اگر با مسالمت کنار برود دیگر مشکل درگیری خونین هم پیش نمیاید. اما حکومت آن عقل را ندارد که بدون خون ریزی کنار برود. آن تنها با زور تسلیم خواهد شد. در گذشته نوشته ام که متأسفانه متأسفانه حکومت انقلاب را به خون آغشته خواهد کرد.خصلت جوانی «عملگرایی-و کم طاقتی برای کار صبورانه» است. این است که حرکت جوانان از حرکت صبورانه مردم فاصله میگیرد. و پروسه شامل نکات منفی و مثبت میشود. درست اش «عمل با کار صبورانه» است. در حرکات جمعی. راه دیگری به نظرم نمیرسد. من خود نیز راه عملگرایی و غیر صبورانه را تجربه کرده ام. دقیقاً میدانم چیست.
من هم مثل خیلی ها روی مسئله راه رهایی اندیشیده ام. با تجاربی که پشت سرداریم اقدام نظامی گروهی را در شرایط حاضر خود کشی میدانم. و بجای آن بر «روشنگری، سازماندهی مخفی حرکات عمومی که پایه اش تشکلهای مدنی ست» تأکید میکنم. لازم است کوشش شود کانونهای جمعی مخفی، نیمه مخفی، علنی، در میان همه اقشار بزرگ و کوچک اجتماعی شکل بگیرند و از هم پشتیبانی کنند. در همه عرصه های کار و زندگی و تحصیل. صنعت و بازار و هنر و فرهنگ. در ایران هم موتور حرکت طبقه متوسط است. ولی این طبقه به تنهایی نمی تواند اهداف انقلاب را عملی کند. لازم است در حرکت این بخش از جامعه زحمتکشان یدی و فکری نمایندگان سیاسی آنها حضور و شرکت فعال داشته باشند.