گرامی، 1- مردم تحمل میکنند

توجه و سخن من در مورد خیزش « 75 ملیون مردم» است. من توجهی به سازمانها ندارم. خیزش عمومی یعنی حرکت 75 میلیون مردم. یا حداقل اکثریت آنان. این حرکت باید «روشنگری، سازماندهی، صاحب اهداف» بشود. آنها احزاب را به دنبال خود خواهند کشید. هروقت در میان این 60 -70 ملیون، تشکلات رهبری حرکت آنها، آماده شده میتوان امید داشت که حکومت بکنار زده شود. حرکت مردم قابل پیش بینی نیست. و زمان مشخصی هم ندارد. ناگهانی ست. و با هر جرقه ای میتواند شعله ورشود. تنها شرایط اش باید فراهم شود. وقتی این 70 ملیون عملا نخواهند حکومت را تحمل کنند، حکومت هم نخواهد توانست فرمانروایی کند. در چنین شرایطی ست که خیزش آماده میشود. اما برای رهبری این حرکت از دهه ها پیش باید کوشید. 11- تحمل وقتی تمام میشود که عقل کار کند- تشکل باشد- اتحاد ببیند.12- شاهدیم برای اعدام مردم جمع میشوند- یعنی عقل کار نمیکند.- تشکلهای مدنی کم-ضعیف و ممنوع است- اتحاد بین احزاب نیست. 13- با این وضع بد طبیعی که تحمل هم ادامه میابد. حکومت هم فرمان میراند. احزاب و ملیتها هم بجای نکات مشترک نکات افتراق را بزرگ میکنند. وجود حکومت -طول این 35 سال- بخاطر عقب ماندگی مردم و احزاب است. یعنی اشکال در عقل و عمل ماست که بدبختیم. مردم ایران از نظر فرهنگ سیاسی- غیر سیاسی- اتحاد - احزاب - و خرد و تجربه- عقب نگهداشته شده اند. این هم ریشه مسئله است. مردمان عقب مانده نمیتوانند درد خود را چاره کنند. این است که در تاریخ ایران همیشه بیگانگان برای ما حکومت و سرنوشت تعیین کرده اند. شکست مشروطیت-حکومت رضاخان-پسرش-خمینی- همه را بیگانگان در ایران آلترناتیوسازی نموده اند. چون ما خود در جنگلهای آمازون زندگی میکردیم. لازم بود که استعمار بیاید و برای ما حکومت و تمدن درست کند. هر وقت کسی برای تماشای اعدام پیدا نشد میتوان امیدوار بود که عمر حکومت دارد به آخر میرسد.14- احتمال اینکه بعد از این هم بیگانگان باز برای ایران حکومت تعیین کنند از نظر من بیش از 70 در صد است.یعنی آنقدر عقب مانده ایم که این بار هم برایمان حکومت تعیین خواهند کرد.