برداشت من اینه که:هم آقای نگهدار وهم حکومت به خوبی میدانند« کار رأی دهی» چگونه میتواند ضربه پذیروضربه زننده باشد.
سیاست نگهدار آن است که
1- درصورت بروز مشکل حاد در رأی دهی- در همین انتخاب بد از بدتر- مردم واکنش نشان میدهند. -مانند جریان موسوی.
2- اگر مشکل حادی پیش نیاید میتوان افراطیان را حذف کرد. اگر نیرو کافی باشد.شرکت حداکثر.
- اشکال حالت 1 اینجاست که واکنش سازمان نیافته و کور نتیجه اش از زاویه ی فیزیکی شکست است. و قدرت مردم به هرز میرود . مثل جریان موسوی. برخاستن های دیگر طول میکشد. و عمر حکومت طولانی تر میشود.
- اشکال حالت 2 اینه که توجه به ماهیت و خط دو طیف ندارد که « هردو افراطی و ارتجاعی اند». در حقیقت -به کنار از حرفها -عملا یک جنس اند و یک استراتژی را علیه مردم دنبال میکنند. بالا-پایین رفتن مقام آنها اثر مشکل گشایی در حیات جامعه ندارد.
و امید کاذب به مردم میدهد.
با داشتن قدرت نسبی در این حالت، میتوان تحریم سراسری کرد- برای تحمیل انتخابات آزاد قدم پیش نهاد - و در حالت بروز مشکل حاد چون مردم همبسته اند احتمال شکست نیز خیلی کم است. میتوان سراسری واکنش آگاهانه و تا حدی سازمان یافته، نشان داد. میتوان امید به خود را بیافرید.
واکنش خودبخودی نتیجه اش شکست و یأس است. نباید قدم در راهی نهاد که نیرو را ضایع میکند. راهی که َشخص را جز خود به دیگری امیدوار میکند.
حالت 3 در صورت پیشرفت میتواند برای جامعه - حین عمل و جریان خود - نیروی آلترناتیو دموکراتیک ایجاد کند.
از دید من کار درست تقویت مبارزه ی موجود و جاری در جامعه است- هرطور که ممکن است.
ضروریست کمبود های آنرا دید و رفع کرد. در این حالت است که میتوان آگاهانه در مقابل حکومت ایستاد.
حکومت مردم را کشیده در پی خود-بخشی از پیشروان هم افتاده اند به دنبال حکومت.
چون مبارزه ی موجود در جامعه و فضای سیاسی مشکلاتی دارد و ضعیف است.
اینها را باید حل کرد و جهت حرکت را درست نمود .
لازم است مردم به دنبال پیشرو حرکت کند و آن هم بتواند در مقابل حکومت بیایستد.
کارهای ما برعکس است. از 57 چیزی نیاموخته ایم. باز مثل زمان قیام به سوی خمینی حرکت میکنیم.
بروید دنبال آخوندها شاید شفا یافتید.
اما فراموش نکید که در این امامزاده چراغی روشن نمی شود.