چند روز پیش قبل از انتخابات

حالا از محیط خارج کشور خود را دور می کنیم و فرض را بر این می گذارم که که شما «تحریمیان» در خارج و من صاحب همسر و 5 فرزند در داخل کشور هستم که فرزندانم ،هیجکدامشان علیرغم تحصیلات ؛در خانه مانده اند و کمرم زیر بار تامین هزینه هفت نفر با چندر قاض حقوق کارمندی و مسافر کشی خرد شده است . ارزو می کردم که کشورم، مثل قطر که باندازه ابروی ایران نمی شه ولی حرف اول را در سیاست و اقتصاد منطقه تا ورزش جهان می زند و مردمانش در رفاه و خوشبختی زندگی می کنند بودولی در ایران کسانی قدرت را بدست دارند که حتی قادر به تشخیص منافع خود نیستند چه برسد به منافع مردم ایران ...... رهبری که حتی نوه خمینی و یاران دیروز خمینی را رد صلاحیت کرده اند. رهبر نا دانش علیه دولت جمهوری اسلامی شب و روز مشغول توطئه بحران سازی است . یک روز سفارت آتش می زند و و روز دیگر دستور بازدداشت ملوانان امریکایی را صارد می کند و دولت خود را انگلیسی می نامد از اقتصاد مقاومتی بجای سرمایه گذاری خارجی سخن سرایی می کند و بجز خود همه را دشمن می پندارد و مردمانش نان و سرپناه ندارند و برای خانواده های فلسطینی خانه می سازد و دلار های نفتی را راهی سوریه و فلسطین و لنیان می کند و باند مافیای سپاه بدنبال بازگشت تحریم ها هستند تا با اسکله های مخفی کالای قاچاق وارد کشور نماید ؛ چه انتظاری می شود داشت . از طرف دیگر ؛اگر اپوزیسیونی بود که می توانست به هر وسیله ای که شده ، جمهوری اسلامی را ساقط کند و با هزینه کمی نظامی سکولار و دمکرات که منافع اتنیکی های ایران را در یک نظام فدرال تامین نماید و.... وجود داشت و نه تنها تحریم می کردیم بلکه هر کدام از ما ها ، ابزاری می شدیم برای سرنگونی حاکمیتی متشکل از باند های مافیایی ، دزدی و جنایت و... می شدیم ولی خانم ها و اقایان اپوزیسیون سرنگون طلب ، ما چشمان بد جوری از سوریه شدن ترسیده است ؛ می ترسیدم وضع ما ن از این هم بد تر شود. ما آموخته ایم که از روزنه های ایجاد شد در دل حاکمیت حداکثر بهره را ببریم ، شاید روزی از شر همه شان خلاص شویم، می دانید چرا فقط یکی از دلایل ان را باز گو می کنم : ایران ، کشوری با جاذبه های توریستی فراوان. اما برای جلب توریست نمی شود با لچک و اب میوه در صعنت توریسم مقام در خوری کسب نمود ....این کامنت ادامه دار است.