چرا اکثریت مردم با

* نخست آرای تحریمی ها. با توجه به این که انتخابات مجلس در شهرستان ها به مناسبات قومی و قبیله یی کشیده می شود، همه ی تحلیلگران بر این مولفه اشتراک نظر دارند که ملاکِ ارزیابی واقعی مشارکت سیاسی میزان آرا در تهران است. به اعتبار آمار رسمی بیش از 50 در صد مردم تهران در این انتخابات مشارکت نداشته اند. این تحریم در شرایطی شکل بسته است که هم نظام سیاسی حاکم و هم جناح اصلاح طلب تمام تلاش خود را به صور مختلف انجام داده است تا مردم را به مشارکت در انتخابات جذب کند.
* از جمع آرای لیست مورد حمایت اصلاح طلبان بخش قابل توجهی سلبی بوده است و ناظر بر حمایت از این جناح سیاسی نیست. به عبارت روشن تر حجم عظیمی از این آرا که لیست 30 نفره ی حامیان دولت را به مجلس شورای اسلامی فرستاده است در نتیجه بغض به نظام سیاسی حاکم صورت بسته است و این آرا در صورت وجود یک جنبش اعتراضی و استقرار یک فضای دموکراتیک سمت و سوی دیگری خواهد یافت. اگر کسی این مولفه ی بدیهی را نفی کند ابتدایی ترین ساز و کارهای مناسبات اجتماعی کشور را نفهمیده و دچار خودشیفته گی شده است. صعود رفسنجانی از نفر سی ام انتخابات مجلس ششم (1378) به نفر اول در انتخاباتِ 94 خبره گان ناشی از "انتقادات" وی به ساز و کارهای حاکم است.
* به عبارت دیگر "لیست فرضیِ 30" نفره ی منتخب آن پنجاه در صد تحریمی در متن همین صف بندی و با همین ساز و کارهای غیر دموکراتیک به اندازه ی مجموع آرای سلبی و اثباتی هر دو جناح و کل نظام سیاسی حاکم پایگاه اجتماعی دارد. اگر رای سلبی و آرایی که در مقابل بدتر (کنسرواتیست) به بد (اصلاح طلبان) داده شده است به آرای تحریمی ها اضافه شود به راحتی می توان گفت و پذیرفت حتا در این شرایط که مخالفان از کم ترین امکان تبلیغاتی و فعالیت علنی متشکل و موثر برخوردار نیستند باز هم به مراتب قوی تر از نظام سیاسی حاکم و هر دو جناحش هستند. می خواهم نتیجه بگیرم که در شرایط کنونی نیز توازن قوا در حوزه ی مشارکت سیاسی به سود جناح تحریم است.محمد قراگوزلو-انتخابات ۹۴ در چند پرده! »
http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=72378