اقای اقبالی گرامی عده ای

١٣۵٩
قصيده دراز راه رنج تا رستاخير سياوش کسرائی ، آذرماه ١٣۵٧
ازخانه بيرون زدم/ تنها/ که درخود نمی گنجيدم/ چنانکه جمعيت درخيابان و/ خيابان درشهر/ نه / دلکاسه ،
حوصله ی دريا نداشت
جانوری بودم/ شايد اژدهائی / که دهانم / درکاربلعيدن« شهياد» بود و/ دمم « / پل چوبی» را نوازش ميکرد / های
های/ افسانه ازواقعيت جان ميگرفت
هرگام/ازهرگوشه ی شهر/ برراهی واحد ميدويد/ پاها، فرشی تازه می بافت : / قالی تاريخ
نوپائی و نوزبانی/ کالی درکردار/ ورزش سبک برآمدن/ باهم آمدن/ امادرمجموع/ سماع جادوئی اتحاد / مزارع
سياهپوش آدمی/ باغنچه مشتهای سفيد و / سرود سرخ / شهادت برپرچم و / کينه/ درشعر ميگرديد / پيری درپياده
رو ميگريست و / آينده/ دست دردست پدر/ يابرسينه مادر/ همراه ميآمد
ديوارها/ دفتروقايع وآرزوبود و/ آتشنامه های خلق
بصف ميرفتيم که صف شدن را/ بساليان/ تومان آموخته بودی:/ هرسپيده دمان درصف تيرباران شدگان / به نيم
شبان درصف
زندانيان/ به نيمروز درصف طويل ملاقات کنندگان/ بشامگاهان درصف خواربار/ وهرگاه و بيگاه درصف نفت/
واينک صف درصف / برابرتو بوديم ای مردمی شکن!
توده ی تيره ای بوديم/ خال کبودغم/ برگونه شهر/ ودربرابردشمن سربی/ کوره ای گداخته ازخشم / نه تبری برای
کشتن / اما گرمائی بکفايت برای ذوب کردن
گرچه بسوگی عظيم / برخاسته بوديم / ولی حضورهمگان/ شادی آورده بود/ شورآورده بود/ درکربلای حاضر/
حسين / نه مرثيه که حماسه ميخواست
به کربلای تو آمدم / حسين ! / نه بدان گذرگاه که امتی اندک/ باتوماندند و/ ماندگارشدند/ باتو آمديم ببدان مهلک/
که معبرملتی است/ ونه بدين تو/ که بآئين تو / ازسرصداقت / بشهادت

- 68 -
باتوآمدم / تا عاشورا را باعشاربرم/ بعشرات برم/ تااين گلگونه را / درشت کنم/ درشت ترکنم / وشنلی ازخون
برآرم / شايسته اندام بمردم
درمن بنگرحسين !/ نفتگرم/ خدمتکارم/ آموزگارم/ طواف و باربرم/ قلمزن وانديشه گرم/ نهال نا زک اندوه نه /
درخت خون/ ازريشه ی سهمگين حسرت.
درپيگيری رد خون ، حسين ! / به کسان رسيدم/ به بسياران/ تا شبنم سرخ تو نيز/ برمن نشست و شگفتم / واينک
/ راهی دراز بايدمان رفتن/ نه ازپل به ميدان / ونه ازمدينه بکوفه وکربلا / راهی ازرنج تا رستاخير / ازستمشاهی
تابرداری .
تنها رفتم و/خلقی بخانه بازآمدم/ گندمی/ که درغلف لاغرخويش/ خرمنی باخويش آورد .)