به نظر من موضوع از این قرار است که آقای فطانت کتابی نوشته و روایت خودش را از یک واقعه تاریخی ارائه داده است.
ایشان میگویند که با نیت خیر دوست خودش را لو داده و نتیجه هم این شده که دوستش همراه با یک نفر دیگر اعدام شده و تعدادی هم به زندان و شنکجه گرفتار شده اند. برای آقای فطانت مهم نیست که دیگران چه بلایی به سرشان آمده. ناراحتی ایشان از اعدام دوست خودش است که با نیت خیر ایشان صورت گرفته.
آقای فطانت خود را گناهکار نمی داند. به خاطر اعتقاداتش و علاقه به دوستش این کار را کرده است.
ولی از دید من و امثال من ایشان موضوع طور دیگریست. ایشان جاسوس ساواک بوده اند و تعدادی را لو داده اند. از دید من و امثال من کار ایشان که گویا با نیت خیر بوده قابل قبول نیست.
در این میان آقای سماکار هم روایت دیگری اراده میدهند.
حالا من و امثال من از دید آقای فطانت و آقای کیانوش توکلی (که اینها را چاپ میکنند) «یک
حالا من و امثال من که در روایت آقای فطانت شک می کنیم از این قماشیم و آقای فطانت هم حق دارد با «صداقت تمام» به ما توهین بکند و فحاشی بکند و کار آقای کیانوش توکلی هم قانون مطبوعات و وظیفه روزنامه نگاری و وجدان روزنامه نگاری است!
از نظر من آقای توکلی حق دارد بگوید که چون کتاب سماکار در ایرانگلوبال چاپ شده جوابیه آقای فطانت هم باید مطابق قانون مطبوعات چاپ شود ولی آقای توکلی عمدا فراموش می کند بگوید که مطابق قانون مطبوعات توهین و فحاشی ممنوع است و چاپ نمی شود و اعتراضها را هم مسکوت میگذارند. انگار این فحش کاریها به مذاق ایشان خوش می آید!
جناب آقای فطانت طبیعتا شما حق دارید روایت خودتان را بکنید و دیگران هم حق دارند روایت خود را بنویسند ولی شما حق ندارید که به زور فحش و توهین و بد و بیراه من خواننده را مجبور کنید که روایت شما قبول کنم.
لطفا شما مشغول ارائه روایت خودتان باشید و بگذارید دیگران هم فارغ از توهین های شما روایت خودشان را بکنند و بگذارید من خواننده هم آزاد باشم روایت شما و یا دیگران و یا قسمتهایی از روایتهای شما و قسمتهایی از روایت دیگران را قبول بکنم.