آقای کیانوش توکلی گرامی!

آقای کیانوش توکلی گرامی!
با درود.
در اینکه "بهمن موحدی"، نوشته ها را نمی خواند و "الله بختکی" نظر می دهد، من یکی شکی ندارم.
عمدا برای "بهمن موحدی" نه "آقا"ی آوردم و نه "خانم"!
هرگاه "بهمن موحدی" با عکس روز و چهرۀ خویش نظر گذاشت، آنگاه با انسان "حقیقی" طرفیم. در غیر اینصورت "بهمن موحدی" انسان حقیقی نیست.
این یک!
دو دیگر آنکه من بوسیدن دست انسان را زشت نمی دانم. اما نمی دانم "بهمن موحدی" در کجا دید که من "دست بوس" و "چاکر" شاهزاده رضا پهلوی بودم و هستم.
من شاهزاده رضا پهلوی را در همۀ گردانه های زندگی خود، بعنوان انسانی نکو نه تنها می شمارم که می دانم.
اما در بارۀ دست بوسیدن:
من دو بار در همۀ زندگی خود، دست دو انسان را بوسیدم:
یک:دستان مادرم که پس از پانزده سال مرا برای نخستین و واپسن بار دید و رفت!
"فرودگاه فرانکفورت"!
دو:دستان پدرم را!
که برای واپسین بار برای دیدار من آمد،
در فرودگاه شهر دوسلدورف(آلمان)، هنگامی که پدرم را ، دوباره، برای سومین بار در سی و سه سال گذشته ، دیدم، نه تنها دست هایش را بوسیدم که به پایش افتادم.(سال 2014)
پدرم، مختار رشیدی قادی، یکی از ستاره های فیلم "سفره های ایرانی"، ساختۀ آقای "کیانوش عیاری"، مهرماه سال پیش از میان ما رفت.

افسوس می خورم در این هنگام، که چرا پیشتر، دستان مهربان مادرم را نبوسیدم، افسوس می خورم در این هنگام که چرا پیشتر دستان مهربان پدرم را نبوسیدم.
بوسیدن دست انسان در بیشتر کشورها های بویژه آسیایی و آفریقایی رواج دارد.
بوسیدن دست انسان دال بر "نوکر" بودن نیست.
بوسیدن یک فرهنگ است.

امید بر دارم که "بهمن موحدی"، آنچه را که نوشتم بخواند، "بی گُدار به آب نزد!" و اینکه:"به کوچۀ علی چپ نرود!"

با احترام

کیانوش رشیدی قادی
شانزدهم فروردین ماه سال 7038 میترایی