این روزها چقدر بر تعداد

رنج و آزار دیده و در معرض بدترین استثمارها قرار داشته اند.تردیدی نداشته باشیم که 25 قرن پیش اکثریت عظیم ساکنین ایران کنونی و سرزمین های مجاور اسیر در چنگ کورش ها و داریوش ها، بیرحمانه ترین ستمگریها را متحمل گردیده و فریاد و ناله شان شب و روز بر آسمان ها بلند بوده است. از " فر و شکوه" دربار شاهان هخامنشی و ساسانی تنها و تنها شاهان خودکامه زورگو و درباریان و نزدیکان شاه بهرهمند میشدند و به برکت رنج و زحمت جانفرسای توده های زحمتکش، در ناز و نعمت و تجمل زندگی میکردند. سرنوشت اقوامی که در معرض تاخت و تاز ها و جهان گشائی های شاهان خودکامه این دو سلسله سلطنتی قرار داشتند بسیار دردناک و آزار دهنده بود. استثمار و ستمدیدگی آنها حد و حصری نداشت. همین شاهان خودکامه هر وقت توده های تحت ستم بپا خاسته دست به عصیان و پیکار میزدند، جنبش های مردمی آنها را با بدترین سرکوبگریها و جنایتکاریها پاسخ میدادند. رفتار انوشیروان " عادل" با مزدک و مزدکیان که علیه ظلم و بیدادگری طبقه حاکم پرچم مبارزه را بر افراشته بودند، نمونه بارزی از عملکرد خشن و وحشیانه شاهان ساسانی با جنبش های اعتراضی توده های تحت ستم می باشد. نگرش به تاریخ گذشته اگر از دید علمی و طبقاتی نباشد، چیزی جز برشمردن جهانگشائی ها و فتوحات و آدمکشی های شاهان مستبد و خودکامه گذشته نخواهد بود. احساس من همواره این بوده است که آنها که اینهمه در مدح و ستایش از کورش و دیگر شاهان هخامنشی و ساسانی به دراز گوئی و قصه پردازی مشغولند، هدفی جز جاودانه ساختن ستم طبقاتی و ستم ملی در ایران اسیر و تحت ستم کنونی را دنبال نمی کنند.