به بهمن موحدی

آمد ننویسید



" فرزندم، " جور دیگر ببین". زندگی مبارزه نیست، بلکه مبارزه، زندگی است. تو فرزند انتظار نیستی بلکه انتظار فرزند توست. کسی نخواهد آمد. عیسی و مهدی، تصویر اسطوره ای خود توست که بر قاب آرزوها و در چشم انداز خواسته هایت ظهور می کند. فرزندم، در کشاکش توفان کشتی شکن زندگی و در گیر و دار بگیر و ببندهای اجتماعی و سیاسی، و در این وانفسای سقوط انسانی آنچه بر من مسلم است ظهور خود توست. نترس. آنسان که نسیمی و حلاج خدا شدند، تو نیز منجی جهان خویشتنی. ظهور کن فرزند نسل ناجی پرست. گزینه ی چهارم را بر گزین. از ابهام "زاغ و روباه و پنیر" بیرون آی که نهایتش آواز تزویر و فریب است.این بازی، بازی ما نیست. بازی کوتوله های دین کودتایی است. پازل خشونت و دیکتاتوری و عصبیت. عصبیتی از جنس مطهری و خمینی و خامنه ای. چینش سیاسی پازل با تصاویر درهم مذهبی. آیت الله های موزاییکی، آیت الله های صیغه و استبرا و استبداد. فتوایی برای مرگ، فتوایی برای ارتداد، فتوایی برای زنده نگهداشتن فتوای بیداد. خبرگان بی خبری، مجمعی برای تشخیص مصلحت. که یادمان داده اند حقیقت تلخ است. و مگر شیرینتر از حقیقت یافت می شود؟
همه جا سموم اسامی سیاهی و سلطه. اسامی مستبد. خیابان، خامنه ای است. بیمارستان و تیمارستان، خمینی است. گمرگ خامنه ای باز است و فرودگاهش بسته. ووووو... جمهوریت اختصاصی، جمهوریت زیر عبا، جمهوریت عمامه به سر... جمهوری اسلامی خامنه ای، حریتنا له الفدا!
در چنین جامعه یی، پتانسیل گفتمان در باب آزادی به پتانسیل گفتمان برای بود و نبود استبداد بدل می شود. و این حماقت محض است... "