آقای تبریزی.... اگر این جمله

بر قرار کنید. آنچه که رابطه های انسانی و ماشینی را جدا میسازد, رابطه احساسی و عاطفی است. مادری که به بچه اش لالای میخواند و با همان زبان با شوهرش دعوا میکند , احساسات فرق میکند. فکرش را بکنید که من فردا طبق گفته های مکرر شما , در جلو میز ناهارم با شکم گنده ام نشسته و از بوقلمون و ماهی های قیزیل آلا های سرخ کرده , همرا با شامپاین ها و شراب های فرانسوی را با ویسکی های اسکاتلند همراه با نان های مشهور فرانسوی, مثل همیشه میل می کنم. ناگهان در اتاق نهارم باز میشود و این « کارگر» مشهور شما که از صبح تا شام با داس و چکش و با بیل و کلنگ با دست های پیله بسته کار میکند و از برکت گران شدن نان و بربری چند روز است که گرسنه است و نمی داند که چه خاکی بر سرش بریزد , وارد شده و درست در صندلی جلو من می نشیند. آیا شما فکر میکنید که صحبت ما عین ماشین و روبات خواهد بود یا اینکه یک بعد احساساتی خواهد داشت؟... در پایان بایستی اضافه کنم که این جمله (( نمی داند که چه خاکی بر سرش بریزد )) را مخصوصآ به عنوان « تست» بکار بردم که متوجه بشوید که آیا این جمله در احساسات شما نسبت به این کارگر تاثیری داشت و یا نه؟ اگر داشت که حتم دارم داشت, پس با این جمله کوچک باز ثابت میشود که انسانها رابطه روباتیکی ندارند . انسانها حیواناتی هستند که در ارتباط با محیط زیست, طبیعت و هم نوع , دارای (( احساس و عاطفه )) هستند که با هر زبانی گفته شود, بروز میکند. بدان جهت باور کردن که زبان تنها وسیله ارتباط بین انسان هاست و بی ارزش کردن زبان بوسیله « اینتر ناسیونالیست » ها , حرف مفتی است که هیچ خریداری ندارد....