ادوارد برنشتین آۀمانی (1932

به سوسیالیسم میدانست. به دنبال برنشتین، رویزیونیستهای دیگری در شوروی ، چین و سایر کشورهای جهان، راه او را دنبال کرده و در خیانت کامل به منافع پرولتاریا، شیوه مسلمت آمیز مبارزه را اشاعه دادند. اینک که بیش از صد سال از مرگ برنشتین می گذرد، عدم صحت تئوریهای رویزیونیستی وی کاملا به ثبوت رسیده است. تا کنون در هیچ کشور دنیا طبقه کارگر از طریق مسالمت آمیز و مبارزه آرام پارلمانی نتوانسته است خود را از چنگ بورژوازی رها سازد. در حقیقت امر، راه مسالمت آمیز مبارزه برای نیل به سوسیالیسم ، معنائی جز بقای نظام سرمایه داری و تداوم اسارت طبقه کارگر جهانی ندارد. همانطور که مارکس مطرح میساخت، پرولتاریا تنها از طریق اقدام انقلابی و درهم شکستن ماشین دولتی بورژوازی و تشکیل دولت شورائی خود می تواند به سلطه بورژوازی و اسارت کار مزدوری پایان بدهد. رویزیونیستها دشمنان بی امان طبقه کارگر و نمایندگان بورژوازی در جنبش کارگری و کمونیستی می باشند. رویزیونیسم همانا به مفهوم تجدید نظر طلبی در مارکسیسم به سود بورژوازی است.